หลงใหล

“เราเป็นของกันและกัน ร่างของเธอเป็นของฉัน ร่างของฉันเป็นของเธอ ชีวิตของเธอเป็นของฉัน ชีวิตของฉันเป็นของเธอ เราใช้วิญญาณเดียวกัน เคยอยู่ร่วมกัน รู้จักช่วงเวลาของกันและกัน คิดในมุมของกันและกัน เรารักกัน”
จตุบท(เสือดำ)และมุนิลา(นางแบบคนดังแต่เป็นพันธ์พิเศษ)
************************************
“ฉันจะกลับบ้าน” เธอพึมพำเดินผ่านร่างสูงไม่แยแส ตอนที่มือหนายื่นออกมาก็ตกใจจนหวีดร้อง
ท่าทางของเธอทำให้จตุบทถอนหายใจเก็บมือกลับไปตามเดิม
“คุณยังกลับไม่ได้” เขาว่าไม่เข้าใกล้เธอไปมากกว่าที่เป็นอยู่ พยายามรักษาระยะห่างไว้
“ทำไมจะไม่ได้ คุณ...ไม่ปกติ คุณ...” เสียงเล็กสำลักลมหายใจไม่แม้แต่กล้าพูด
“ผมเป็นเสือดำ”
“ฉันอยู่ไม่ได้ ฉันเป็นคน” เธอก้าวถอยหลัง
“ผมก็เป็นคนเหมือนกัน ถึงจะครึ่งหนึ่งก็เถอะ” ร่างสูงเดินตามร่างเล็ก มองเธอสวมรองเท้าและเดินดุ่มๆ ไปที่รถ
“มันไม่เหมือนกันสักนิด” เธอว่าไล่หลัง มือเปิดประตูรถ ดีที่เขายังไม่ถอดกุญแจออกจากที่ของมัน เธอขยับเข้าไปแต่ถูกมือหนาดึงประตูรถไว้แน่น
“มันอันตรายนะ”
“คุณนั่นแหละตัวอันตราย ฉันสาบานว่าจะไม่พูดเรื่องนี้ จะปิดปากเงียบ และจะไปจากที่นี่” เว้าวอนเสียงสั่น ตาแดงเรื่อมองจตุบทนิ่ง เขาสั่นไหวกับดวงตาคู่นั้น
“คุณไปจากที่นี่ไม่ได้” ชายหนุ่มว่าเสียงอ่อนถอนหายใจ
“ทำไม” เธอมุ่นคิ้วมองคนที่ทำหน้าลำบากใจ พยายามสะกดความกลัวที่ถาโถม เขาคนนี้เป็นเสือดำ สัตว์ร้ายตัวนั้น
“พวกมันจะตามล่าคุณ...ทุกที่ที่คุณไป” พวกมันก็คือพวกเสือที่บุกมาทำร้ายถึงที่นี่ เธอเข้าใจในทันที หญิงสาวตัวสั่น ท่าทางนั้นทำให้จตุบทอดสงสารไม่ได้ แต่ก็ไม่กล้าขยับตัวเข้าไปใกล้ ตัวเขาเองเธอก็กลัว
“เพราะอะไร” เสียงเล็กว่าแผ่วเบาเหมือนไม่มีแรงต่อกรกับความขลาดกลัว
“เพราะผม”
“เพราะคุณ?” เธอทวนคำ สบตาสีดำของเขา มันแตกต่างกับตอนที่เขาเป็นสัตว์ร้าย ตานั้นเป็นสีอำพัน
“เพราะผมและเพราะลูกของผม ในนี้”
*********************************************
คนงามของเขาเหมือนเด็กที่สุดเมื่อมายืนตรงหน้าสามีที่สวมสูทเป็นทางการ ราวกับว่าเขากำลังทำผิดศีลธรรม อดไม่อยู่จริงๆ มือหนาดึงเธอมานั่งตักกอดไว้แน่นจนเธอตกใจ เพราะกำลังตกอยู่ในสายตาของใครหลายคน แต่เมื่อเห็นท่าทางของเขาก็ยอมให้ทำเช่นนั้น
“อะไร หลงเสน่ห์เมียตัวเองหรือไง” มือเล็กลูบแหวนบนนิ้วของตนเอง แหวนที่เพิ่งกลับมาสวมหลังเลิกงาน
“อ่า” เขาตอบรับง่ายๆ ทำให้เมียหัวเราะพอใจ กอดเขาแน่น
“ดีแล้วๆ” เสียงเล็กงึมงำ นับต่อจากนี้จะยิ่งทำให้เขาตกหลุมรักไปเรื่อยๆ มากขึ้นไปอีก ให้อยู่โดยขาดเธอไม่ได้เลย
“กลับห้องไปทำเรื่องลามกดีกว่า” เธอตัดบทลุกขึ้นยืนแล้วจูงมือเขาเดินออกจากงาน เสียงกล้องไม่ได้ทำให้เธอหงุดหงิด
“ยิ้มอะไร” สามีหันมาถามคนที่อยู่ดีๆ ก็ยิ้ม ทั้งๆ ที่คนแห่มาล้อมเพื่อถ่ายรูปเธอกับเขา มือหนาบีบมือเล็กเบาๆ กวาดตามองรอบด้าน ระยะหลังมีไอ้บ้าบางตัวเข้ามาแตะตัวของนางแบบ เขาต้องระวัง
“คิดเรื่องคุณแล้วมีเรื่องสนุกเลยยิ้มน่ะ” หันมาตอบแล้วยักคิ้วให้สามี ท่าทางนั้นทำให้จตุบทยิ้มออกมาน้อยๆ แค่นั้นก็ทำให้ผู้คนรอบข้างชะงักพลัน
“รีบกลับกันเถอะ ฉันอยากทำเรื่องบ้าๆ กับคุณแล้ว”
คำกล่าวของเธอทำให้เขาหัวเราะออกมาในที่สุด ทำให้ภาพลักษณ์ที่เขามีตลอดหลายปีพังทลายลงอย่างไม่น่าเชื่อ ที่แท้เขาเป็นเสือยิ้มยาก ที่แท้หลังใบหน้าเสื้อยิ้มยากคือรอยยิ้มกว้างของผู้ชายหน้าตาดีที่รักเมียคนหนึ่ง
“ดี ไม่หมดแรงไม่เลิก”