ดวงใจเทวินทร์ (You Are My Everything)

“จะไปไหนน่ะจูน นั่งตรงนี้ก็ดีแล้ว”
“เอ๊ะ! ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ คุณมีสิทธิ์อะไรมาจับฉันไว้” ปารีณาสะบัดแขนออกพร้อมพูดเสียงเน้นลอดไรฟัน เพราะกลัวว่านักท่องเที่ยวที่นั่งอยู่ใกล้ๆ จะได้ยินและสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น
“เงียบๆ หน่อยจูน เดี๋ยวนักท่องเที่ยวก็จะเข้าใจผิดว่าพี่ทำอะไรจูน” เทวินทร์ปรามเสียงเน้นหนักแต่ยังคงความนุ่มนวล ก่อนจะทอดเสียงอ่อนลงกว่าเดิมอีก
“เรามานั่งพูดกันดีๆ ได้ไหม อย่าเอาแต่อารมณ์”
“ฉันไม่ได้เอาแต่อารมณ์ คุณต่างหากที่มายุ่งกับฉันเอง”
“ยุ่งอย่างนั้นเหรอ แล้วใครกันที่เคยบอกพี่ว่าห้ามไปยุ่งกับผู้หญิงคนอื่นนอกจากจูน”
เทวินทร์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้จมูกรั้นอย่างตั้งใจแววตาลุกโชนด้วยความปรารถนาลึกซึ้งในใจ ปารีณาเบนหน้าหลบก่อนจะนั่งลงที่เดิมอย่างฮึดฮัด เพราะเขานั่งกันอยู่ด้านนอก เธอจึงไม่สามารถออกไปไหนได้
“นั่นมันเป็นอดีตไปแล้ว อดีตของเด็กสาวโง่ๆ คนหนึ่ง แค่นั้นเอง...”
น้ำเสียงเจ็บช้ำอย่างปิดไม่มิดของปารีณา ทำให้ดวงตาของเทวินทร์อ่อนแสงลง นี่เขาทำให้เธอเสียใจมากเลยใช่ไหม แล้วเขาล่ะ? ปารีณาคงไม่รู้ว่าเขาเจ็บไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน
“พี่ขอโทษ...” เสียงทุ้มนุ่มเว้าวอน จนปารีณาอยากตะโกนถามออกไปนักว่า แค่นี้หรือ? แล้วเธอผิดอะไรถึงได้ทิ้งเธอไปโดยไม่มีเหตุผลอย่างนี้
“ขอโทษเรื่องอะไรคะ”
เธอถามชายหนุ่มเสียงเย็น เมื่อกลับมาเป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง ปารีณาก็คิดได้ว่าเธอไม่ควรจะไปสนใจผู้ชายคนนี้อีก เขาจะมีเหตุผลอะไรก็แล้วแต่ เธอก็ไม่ต้องการฟังไม่ต้องการสนใจอีกแล้ว
“ก็เรื่องที่พี่หายไปจากชีวิตของจูนดื้อๆ สักวันหนึ่งจูนจะรู้เอง ว่าทำไม...”
ปารีณาเม้มปากแน่น ขยับตัวนั่งหันไปมองทิวทัศน์ด้านนอก ในขณะที่เทวินทร์ก็นิ่งเงียบ หิมะสีขาวโปรยปรายปกคลุมไปทั่วเป็นภาพที่สวยงามน่าประทับใจ เส้นทางรถไฟแล่นผ่านทะเลสาบที่มีน้ำสีดำนิ่งสนิทและคงจะเย็นเยียบเหมือนใจของทั้งสองที่นั่งเคียงข้างกันอยู่ในตอนนี้
เมื่อรถไฟจอดที่สถานี เทวินทร์ก็ฉวยข้อมือของปารีณาก้าวเดินลงจากรถไฟโดยไม่สนใจท่าทางขัดขืนกระฟัดกระเฟียดของอีกฝ่าย
“นี่คุณ! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ คุณจะไปไหนก็ไปสิ ฉันจะไปเที่ยวตามทางของฉัน คนเดียว” หญิงสาวเน้นเสียงคำว่า ‘คนเดียว’ อย่างหนักแน่น
“พี่จะพาไปเที่ยวเอง ไปคนเดียวเดี๋ยวหลงทางเสียเวลาและไม่ปลอดภัย” เทวินทร์พูดพร้อมกับกระชับมือที่จับข้อมือของหญิงสาวแน่นขึ้นกว่าเดิม
“ฉันไม่ไปกับคุณหรอก” พูดพลางดึงมือกลับอย่างแรงหวังให้หลุดจากพันธนาการ แต่ไม่เป็นผล
“อย่าดื้อได้ไหม แต่ก่อนไม่เห็นเป็นคนอย่างนี้เลย” ชายหนุ่มเอ็ดเสียงนุ่ม
หญิงสาวเม้มปากอย่างขัดเคืองอารมณ์ยิ่งนัก ในเมื่อเขาเลือกที่จะหนีหายไปจากชีวิตเธอแล้วทำไมต้องกลับมายุ่งวุ่นวายกับเธออีก
“ฉันจะเป็นยังไงก็ช่างไม่เกี่ยวกับคุณ”
“เกี่ยวสิ ในเมื่อจูนเป็นคนที่พี่รัก”
ประโยคนั้นเหมือนใบมีดโกนที่บาดลึกเข้ามากลางใจของปารีณา
“รักเหรอ คุณพูดออกมาได้ยังไงว่ารัก คนรักกันเขาทำอย่างนี้เหรอ หายไปจากชีวิตโดยไม่บอกกล่าว ไปอยู่ส่วนไหนของโลกก็ไม่รู้ แอบไปมีใครแล้วทิ้งเขามาหรือเปล่า พอมาเจอหน้าก็มาป้อนคำหวาน เพื่ออะไรกันอีก หา! คุณเทวินทร์”
ปารีณาระเบิดเสียงโวยวายใส่คนตรงหน้า ไม่สนใจแล้วว่าใครจะมองยังไง พูดเสร็จแล้วก็รีบเดินหนีไปตรงจุดที่รอรถไต่เขาเพื่อจะขึ้นภูเขาริกิตามความตั้งใจตั้งแต่แรก
เทวินทร์เป่าลมออกจากปากพร้อมถอนใจเฮือก ส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะเดินตามร่างเพรียวบางที่เดินย่ำหิมะคล้ายจะบดขยี้มันให้จมธรณีด้วยแรงอารมณ์ล้ำลึกที่ชายหนุ่มรู้ตัวดีว่ามีเขาเป็นสาเหตุ