ข้อเสนอรักมารร้าย

เมื่อน้องชายทำผิดและถูกกีดกันห่างจากภรรยาและลูก เธอก็ทนเห็นความทุกข์นั้นไม่ได้ พาตัวเองไปตกหลุมพรางที่เขาดักไว้
“ไหนบอกผมหน่อยซิว่าจะรับผิดชอบยังไง”
“ทางเรายินดีทำทุกอย่างเพื่อที่คุณจะยอมให้เขาสองคนแต่งงานกัน” กุลกนกเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มอย่างรอคำตอบ
“ทุกอย่างเลยหรือ” เขาถามเสียงต่ำแล้วเดินเข้ามายืนใกล้ๆ ทำให้เธอถอยหลังแต่ก็ไม่ทันแล้วเพราะลำแขนแกร่งโอบเอวบางเข้ามาชิดจนได้กลิ่นน้ำยาโกนหนวดจางๆ ลอยเข้าจมูก ดวงตาคมเข้มมองใบหน้าเนียนใสที่กำลังตื่นตระหนก ริมฝีปากอิ่มเผยอจนชายหนุ่มคลี่ยิ้ม
“คุณจะเรียกค่าสินสอดเท่าไรเรียกมาได้เลย” เธอบอกเสียงสั่น หลบตาคมของชายหนุ่ม
“ถ้าค่าสินสอดไม่ใช่เงินแต่เป็นตัวคุณแทนล่ะ จะว่ายังไง” เอกวัฒน์บอกแววตากรุ้มกริ่ม กุลกนกตาเบิกกว้างด้วยความคาดไม่ถึง
“คุณจะบ้าเหรอ ฉันไปเกี่ยวอะไรด้วย ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ” กุลกนกรู้สึกว่าวงแขนเขาเริ่มรัดแน่นขึ้นก็ดิ้นขลุกขลัก
“ฮึ่ม! อยู่นิ่งๆ สิ” เอกวัฒน์บอกเมื่อเริ่มร้อนไปทั้งตัว จะไม่ให้ร้อนได้ยังไงล่ะ เวลาร่างบอบบางขยับดิ้น อกอิ่มเสียดสีกับอกกว้างจนเลือดในกายของชายหนุ่มฉีดพล่านไปทั้งร่าง
“คุณต้องการให้น้องชายฉันทำยังไงก็บอกมาสิ”
“ผมก็บอกคุณอยู่นี่ไง ทางแรกให้น้องชายคุณออกไปจากชีวิตหลานผมซะ ส่วนอีกทาง…” เขาหยุดพูดแล้วกวาดสายตามองร่างอวบอิ่มของเธอด้วยสายตาแพรวพราว กุลกนกดิ้นเต็มแรง กระทืบส้นเท้าลงบนฝ่าเท้าใหญ่แล้วผลักชายหนุ่มออกห่าง
“บ้าที่สุด”
เพียะ!!! เสียงฝ่ามือกระทบกับแก้มสากของชายหนุ่มเต็มแรง ใบหน้าคมเข้มหันกลับมาแววตาเกรี้ยวกราด เขากระชากร่างบอบบางปลิวเข้ามาปะทะอก
“คุณรู้ไหม ไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าตบหน้าผมสักคน มีแต่วิ่งเข้ามาจูบคลอเคลีย มีคุณเป็นคนแรกที่ทำแบบนี้” ดวงตาคมเข้มลุกเป็นไฟจนกุลกนกสั่นไปทั้งกาย
เอกวัฒน์เลื่อนฝ่ามือจากเอวคอดขึ้นมาประคองดวงหน้างาม แล้วจูบเธออย่างจาบจ้วงรุนแรงเหมือนจะลงโทษที่เธอกล้าทำร้ายเขา ร่างบอบบางชาวาบเหมือนถูกไฟฟ้าช็อต ริมฝีปากอิ่มเผยอค้าง ชายหนุ่มอาศัยจังหวะนั้นซอกซอนเรียวลิ้นเข้าไปในโพรงปากนุ่มอย่างชำนาญ
“อื้อ” เธอเบี่ยงหน้าหนี ชายหนุ่มส่งเสียงครางในลำคออย่างขัดใจ
“หวาน แต่ต้องสอนอีกหลายอย่าง เพราะดูจากจูบแล้วผมว่าน่าจะเป็นจูบแรกของคุณ” เขาบอกหลังผละริมฝีปากออก พลางมองเธอแววตาเป็นประกาย
“สารเลว…” เธอมองเขาตาเขียวปัดพลางยกมือถูปากตัวเองแรงๆ หวังจะลบรอยจุมพิตออก แต่ยิ่งลบมันก็เหมือนยิ่งติดตรึงเข้าไปในใจ
“ผมเลวได้อีกเยอะ ถ้าน้องคุณไม่หยุดวุ่นวายกับยัยดา ผมก็จะเลวสุดๆ ให้คุณเห็น” เขาขู่แววตาแข็งกร้าวจนเธอกลัวแทนน้องชาย เมื่อใช้ไม้แข็งสู้ไม่ไหว เธอจึงคิดจะใช้ไม้อ่อนหว่านล้อมเขา
“ปล่อยก่อนได้ไหมแล้วนั่งคุยกันดีๆ เราคงต้องหาทางออกด้วยกัน ไม่อย่างนั้นทั้งสองคนอาจทำในสิ่งที่เราคาดไม่ถึงก็ได้” หญิงสาวรวบรวมความกล้าพูดออกไป
สีหน้าของชายหนุ่มเคร่งเครียดขึ้นทันที จริงสิ ถ้าชลดาคิดสั้นทำอะไรโง่ๆ แล้วจะทำยังไง วงแขนแกร่งค่อยๆ คลายออก จับจูงมือบางมานั่งที่ชุดรับแขกกลางห้อง ชายหนุ่มดึงร่างบอบบางเข้ามานั่งใกล้ๆ
“คุณมีทางออกดีๆ ไหม”
“ตอนนี้ไม่มีค่ะ” เธอบอกเขาเสียงเรียบขณะมองมือเล็กของตัวเองในอุ้งมือใหญ่ พอจะชักมือกลับเขาก็ไม่ยอมปล่อย
“ถ้าไม่มีหรือไม่รับเงื่อนไขของผมก็กลับไปซะ” เอกวัฒน์นั่งไขว่ห้างอย่างเป็นต่อ นิ้วมือเรียวไล้เบาๆ บนหลังมือบางอย่างสบายอารมณ์
“คุณให้โอกาสน้องฉันได้พิสูจน์ตัวเองได้ไหม แบบไหนก็ได้ ให้เขาได้ต่อสู้เพื่อลูกเมียเขาบ้าง อีกอย่างให้เขาได้พบกันบ้างตามสมควร ไม่ใช่กีดกันแบบนี้ แล้วถ้าทั้งสองคนหนีเตลิดไปเราจะยิ่งแย่นะคะ”
ชายหนุ่มมีท่าทางครุ่นคิด จริงๆ เขาก็มีทางออกอยู่แล้วว่าจะจัดการอย่างไร บังเอิญว่าหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ เข้ามาคุยซะก่อน เขาเลยต้องเปลี่ยนแผน
“คุณจะให้ผมพิสูจน์ยังไง”
“ฉันว่าคุณมีวิธีอยู่แล้วล่ะค่ะ” กุลกนกบอกเขา
เอกวัฒน์มองหน้าหญิงสาวนัยน์ตาพราว จนอีกฝ่ายต้องหลบก้มมองพื้น แต่หูยังได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ
“ผมมีข้อเสนอใหม่”
“อะไรคะ” กุลกนกเอียงหน้าถาม ผมหยักศกสีน้ำตาลเข้มตกลงข้างแก้ม ร่างสูงนิ่งงันตาพร่าลายเมื่อเห็นกิริยาน่ารักแบบนี้
“แล้วผมจะบอกทีหลัง เดี๋ยวผมขอทำงานก่อน” ว่าแล้วชายหนุ่มก็ลุกขึ้น แต่ต้องชะงักเมื่อมือบางจับแขนเขาไว้
“ฉันอยากพบหลานสาวคุณ ได้ไหมคะ” หญิงสาวขออย่างหวั่นๆ กับอารมณ์ที่ไม่ค่อยนิ่งของเขา
“เย็นนี้เราไปคุยกันที่บ้านผม เดี๋ยวผมจะให้คนไปรับน้องชายคุณไปด้วย”
“จริงหรือคะ” เธอถามพลางยิ้มหวานส่งให้อย่างดีใจ เอกวัฒน์มองเธอ และบังคับใจตัวเองไม่ให้ทำอะไรอย่างที่ใจคิด
“ในเมื่อผมรับข้อเสนอของคุณ คุณก็ต้องรับข้อเสนอของผมด้วยเช่นกัน”