ทางรัตติกาล

นาฬิกาข้อมูลของฉันบอกเวลาเที่ยงคืนพอดี...เที่ยงคืนที่เขาจากไป....เที่ยงคืนที่อาคมของนางฟ้าสิ้นมนตร์ขลัง จนซินเดอเรลล่ากลับเป็นนางก้นครัวขะมุกขะมอมอีกครั้งหนึ่ง เหมือนกับตัวฉัน...

มองจากในกระจกเงาแล้ว แทบจะอุทานออกมาในความซูบเซียวของตัวเอง ผิดไปจากสาวโฉมสะคราญตอนหัวค่ำเหมือนเป็นคนละคน

ฉันปิดไฟทุกดวง แล้วหลับไปในความมืดที่ปกคลุมอยู่ทุกหนทุกแห่ง รวมทั้งอนาคตของฉันด้วย