ไพรพยศรัก

ไพรพยศรัก เพิ่มตอนพิเศษ 2 ตอน

“ลุกขึ้นมาสิพิมพ์ภัทร คุณเข้มแข็งกว่านี้ไม่ใช่หรือ เจ็บแค่นี้ถึงกับลุกไม่ขึ้นเชียว? อย่าลืมสิ ว่าที่นี่ไม่ใช่บ้านเมืองศิวิไลซ์ รอบตัวคุณจะได้มีแต่ผู้ชายหน้าโง่คอยล้อมหน้าล้อมหลัง แต่คุณจงรู้ไว้ว่าที่นี่คือป่า ผมมีให้คุณได้แค่ เสือ สิงห์ กระทิง และก็แรด!”
“ผู้กอง!!”

บางบทบางตอน
“ฉันไม่ใช่ลูกน้องของคุณ ไม่ต้องมาสั่งเสียให้ยาก! คุณมันใจดำ! ความเสียสละไม่มีสักนิด นี่นะหรือผู้รับใช้ชาติ”

แล้วร่างบางที่นั่งอยู่บนพื้นดินก็ถลาลุกตามแรงกระชากของคนที่กล่าวหาทันที ข้อเทาปวดแปลบเสียววาบขึ้นจนต้องเม้มปากแน่น คิ้วเรียวสวยขมวดยุ่งใบหน้าแสดงอาการข่มกลั้นความเจ็บปวดอย่างสุดความสามารถ ฟันขาวราวไข่มุกขบเข้าหากันเพื่อเก็บกั้นเสียงครวญ เขาจะต้องได้รู้ว่าคนอย่างพิมพ์ภัทรไม่อ่อนแอแม้จะเจ็บปวด ไม่มีวันที่หล่อนจะหลั่งน้ำตาให้เขาสมเพชได้เด็ดขาด!

“อย่าทำเป็นปากดีพิมพ์ภัทร!... อย่างน้อยผมก็ไม่เคยเป็นต้นเหตุให้ใครต้องตาย!”

ดวงหน้าซีดเซียวชื้นเหงื่อผงะหนี เมื่อคนคิ้วหนาตาเข้มใบหน้าคมเครียดก้มต่ำวูบลงมา ริมฝีปากกระด้างเกือบชิดติดริมฝีปากเต็มอิ่ม... ดวงตาสองคู่สบกันนิ่ง มิใช่พิศวาส หากแต่คู่หนึ่งดุดันชิงชัง อีกคู่ตัดพ้อและอ่อนล้า แต่กลับไม่เคยคิดที่จะแสดงความอ่อนแอพ่ายแพ้เพื่อให้อีกฝ่ายเห็นใจสักครั้ง!

“อย่ามาแตะตัวฉัน!”

“จะทำให้ยิ่งกว่าแตะ!” มือหนากระชับต้นแขนกลมกลึงแน่นขึ้น จนคนถูกกระทำถึงกับนิ่วหน้าแล้วยกมือขึ้นทุบอกกว้างอย่างเต็มแรง

“ปล่อย! บอกว่าให้ปล่อย อย่ามาแตะต้องตัวฉันนะ อื้มม!!” สิ้นเสียงสั่งจึงกลายเป็นเสียงอึกอักในลำคอ เมื่อริมฝีปากเต็มตึงถูกบดขยี้ครอบครองอย่างไม่ปรานี ราวกับต้องการสั่งสอนเสียมากกว่าจะกระทำด้วยความพิศวาส...

จุมพิตที่ไม่มีใครเต็มใจให้เกิด จึงเต็มไปด้วยความหยาบกระด้างอย่างที่ไม่ควรจะเป็น นำมาซึ่งความเจ็บปวดจนยากจะกล่าว...

***ไพรพยศรัก เคยจัดพิมพ์เป็นรูปเล่มกับสำนักพิมพ์มาเล้ว ใครเคยมีก็ไม่จำเป็นต้องซื้อซ้ำนะคะ สำหรับฉบับนี้เพิ่มตอนพิเศษไว้ท้ายเล่ม 2 ตอนค่ะ

ปล. ถ้าไฟล์อ่านยากจะกลับมาอัปเดตให้ใหม่นะคะ