กับดักหัวใจ

สดับพิณสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ มือเย็นเฉียบ ขณะยื่นไปจับลูกบิดประตู เสียงบานประตูเลื่อนปิดแผ่วๆ เบาจนสดับพิณคิดว่า เสียงหัวใจเธอน่าจะเต้นแรงกว่า
ภายในห้องมืดยิ่งกว่าภายนอก สดับพิณยืนตัวแข็ง เมื่อเห็นเงามืดๆ เคลื่อนไหวอยู่บนเตียง
“พิณ..สดับพิณหรือเปล่า ?”
เสียงเขาแห้งโหย หญิงสาวกัดริมฝีปาก สะกดอาการอยากสะอื้นไว้แน่น
“ในที่สุด เราก็ได้เจอกันอีกครั้งจนได้ หลังจากผมพยายามอยากเจอคุณ แต่คุณไม่เคยยอมให้อภัย “
“ทำไม.ถึง เป็น แบบนี้ ?”
สดับพิณถามเสียงเบาแทบกระซิบ เพ่งสายตามองฝ่าความสลัวไปยังเค้าโครงมืดๆบนเตียง เขานั่งพิงหมอน มีผ้านวมคลุมถึงเอว ดูเหมือนเขาจะโพกศีรษะไว้ ความเป็นพยาบาล ทำให่เธอดูออกทันที
“คุณเป็นแคนเซอร์หรือคะ ?”
“ครับ มะเร็งขั้นสุดท้าย อยู่ได้ไม่เกินหกเดือน “