หอคอยแห่งมนตรา

เราเกิดมาได้สิบแปดปีแล้ว

ในช่วงชีวิตสิบแปดปีของเรา

มีเพียงชั่วคืนเดียวเท่านั้นที่เราได้อยู่ในบ้านเมืองของเราเอง

หลังจากเราถูกอุ้มจากมา เราก็มีชีวิตอยู่ใน ‘หอคอย’ เสมอ

อยู่กับคนที่ไม่ใช่พ่อ ไม่ใช่แม่ อยู่ในหอคอยที่ ‘เขา’ สร้างขึ้น

มันเป็น ‘ข้อตกลง’ ระหว่าง ‘เจ้าพ่อ’ กับ ‘เขา’

และเป็น ‘พันธะ’ ระหว่าง ‘เรา’

เป็นเหตุผลให้เราต้องมาอยู่ที่นี่

ที่ที่ในยามเยาว์... เราเข้าใจว่ามันคือสรวงสวรรค์

ทว่ากาลเวลาที่ล่วงเลยผ่านทำให้เราเข้าใจ ว่าแท้ที่จริงแล้ว

...นี่คือกรงขัง...


ขณะที่เราคิดว่าคงจะไม่สามารถหนีออกไปจากหอคอยแห่งนี้ได้จนชั่วชีวิต

ผู้ชายที่แสนดีคนหนึ่งก็บอกกับเราว่า

“โยนผมของน้องลงมาสิ พี่จะปีนขึ้นไปหา แล้วพาน้องหนีไปด้วยกัน”

หนทางสู่อิสรภาพของเรามาถึงในวันที่เขาบอก

นั่นเป็นของขวัญที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในรอบสิบแปดปีที่ผ่านมาของเรา

ในที่สุดเราก็จะเป็นอิสระจาก ‘เขา’ ได้เสียที

‘เขา’ ที่เราผูกพันด้วยมาตลอดสิบแปดปี

แต่เรากลับไม่รู้เลย ว่าแท้ที่จริงแล้วเขาปิดบังเรามาตลอด

‘เขา’ ไม่ใช่ ‘เจ้าชาย’ แต่เป็น ‘พ่อมด’

เป็นพ่อมดตลอดมา...ไม่เคยเป็นอื่น