อ้อมกอดนาคินทร์

“ผมเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นครับ...ผมเสียใจ” ศรัณย์บีบมือชลธิชาไว้ สีหน้าที่แสดงถึงความเจ็บปวดของชลธิชาทำให้เขาต้องขบกรามแน่น หญิงสาวถอนลมหายใจยาวก่อนจับสองมือของชายหนุ่ม
“ฉันเข้าใจศรัณย์...ชลเข้าใจเรื่องทุกอย่างหมดแล้ว” คำตอบที่ได้ยินทำให้ศรัณย์ต้องผายยิ้มกว้างก่อนถลันกายเข้าสวมกอดร่างแบบบางไว้
นับแต่นี้ต่อไปเธอและเขาก็จะได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขเสียทีแต่ก็ยังเหลืออีกสิ่งหนึ่งที่ชายหนุ่มจำต้องทำเพื่อผู้เป็นบิดาและมารดา มันคือสิ่งที่กลิ่นจันทร์หวังให้ได้เห็นก่อนจะสิ้นลม นั่นคือได้เห็นชายผ้าเหลืองสักครั้ง...
ศรัณย์สูดลมหายใจลึกเข้าปอดพร้อมกับถอนอ้อมกอดออกจากร่างชลธิชา ทั้งสองหันมาคลี่ยิ้มให้กับสมาชิกจากนิลนาคที่ค่อยๆ เดินเข้ามาหาอย่างยินดี ญาดาวีจูงมือวายุเดินดุ่มๆ มาแต่ไกลในขณะที่องครักษ์ทั้งสามแห่งกัณหาโคตมะค่อยๆ ลอยละลิ่วลงมาจากฟากฟ้า เป็นครั้งแรกในรอบหลายพันปีที่วาสิตาคลายยิ้มด้วยความอิ่มเอมใจ แม้เก็จลดาจะสิ้นชีพไปแล้วแต่อย่างน้อยสงครามระหว่างนาคกับครุฑก็จบลงเสียที


อภินัง นาคา สาธุโนภันเต ยะมะ ยะมะ