อุ่นรักกลางลมหนาว

ยิ่งขัดก็ยิ่งต้าน ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ
เมื่อหนุ่ม สรัล(พี่ไม้) เริ่มมอง บะหมี่ สาวน้อยบ้านตรงข้ามเกินกว่าน้องสาว
"พี่แอบมองบะหมี่มาตลอด แต่ไม่กล้าพูด ไม่กล้าบอกเพราะบะหมี่ยังเด็ก แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว บะหมี่โตพอที่จะให้พี่ดูแลได้ทั้งตัวและหัวใจ"
ชายหนุ่มลดมือลงโอบเอวบาง ก่อนรั้งเธอให้แนบชิดมากยิ่งขึ้น

...แย่แล้ว! สาวน้อยจะทำอย่างไร มาถึงขนาดนี้ใครก็หยุดเขาไม่ได้ ยกเว้นเตี่ยของบะหมี่ที่ตั้งป้อมเป็นศัตรูกับบ้านของสรัลมาตลอด

แต่เมื่อตั้งใจใกล้ชิดและพร้อมลุยขนาดนี้ ทางเลือกของเขาจึงเหลือแค่ทางเดียวเท่านั้น...
"ไอ้ไม้ สู้โว้ย!"