มาเฟียโหด อ้อนรัก

"หนูดี" เสียงหนาร้องเรียกหาฉันตั้งแต่ออกจากห้องน้ำ ฉันทำเป็นไม่สนใจอยู่นานสองนานคิดว่าเขาจะเลิกเรียกไปเองไม่งั้นก็คงโมโหให้ฉัน แต่ไม่เลยเขายังนั่งอยู่โต๊ะแป้งเรียกฉันอยู่นั้นแหละ
"หนูดีครับ" เขาอ้อนใช่รึเปล่า ไม่อยากเข้าข้างตัวเองเลยจริงๆ
"คะ" ในที่สุดฉันก็ใจอ่อนขานรับแต่ไม่ยอมเงยหน้าจากหนังสือ
"มาเช็ดผมให้คุณแอนดริวหน่อยครับ" ฉันเงยหน้าขึ้นมองคนที่พูดเพราะผิดปกติแถมยังทำหน้าแบบนั่นอีก เขาจะมาไม้ไหนเนี่ย
"..." ฉันมองไอ้ผู้ชายที่นุ่งแต่ผ้าขนหนูโชว์ซิกแพคไม่อายใครจนฉันอายแทนหูแดงหน้าแดงไปหมด ฉันกำลังชั่งใจอยู่ว่าจะลุกไปเช็ดผมให้เขาดีมั้ย
"นะ นะครับมาเช็ดผมให้คุณแอนดริวหน่อย" ทำไมเขาอ้อนน่ารักแบบนี้ว่ะ แล้วฉันจะไม่ใจอ่อนได้ไง ฉันลุกขึ้นยืนเดินไปหาคนที่ยิ้มอวดฟันขาวได้ใจ จนหน้าหมั่นใส้ที่โต๊ะแป้ง
พรึบ!
"อ่ะ! นี่" พอฉันยื่นมือไปรับผ้าขนหนูจากมือเขา คุณแอนดริวก็ดึงแขนฉันเข้าหาตัวเอง แล้วกอดเอวฉันไว้หลวมๆ กลายเป็นว่าตอนนี้ฉันยืนอยู่หว่าขาของเขาพอดี๊พอดีโดยที่มีแขนใหญ่โอบกอดอยู่ช่วงเอว
"เช็ดสิ" เขาตีหน้ามึนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ฉันลงมือเช็ดผมให้ไอ้มาเฟียเจ้าเล่ห์ อารมณ์ขึ้นๆลงๆ เดียวดีเดียวร้าย
"ยิ้มอะไร" ฉันถามเสียงห้วนเมื่อคนที่กอดเอวฉันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จนหน้าหมันใส้
"ยิ้มไม่ได้ไง" เขาเลิกคิ้วขึ้นสูงท่าทางกวนโอ้ยสุดๆ
"เสร็จแล้ว!" ฉันบอกแล้วเดินเอาผ้าขนหนูไปตาก โดยที่ไม่ให้เขาได้ตั้งตัว
ฉันเดินกลับมาก้มอ่านหนังสือที่มุมห้องที่เดิม ไม่สนใจไอ้มาเฟียว่าเขาจะทำอะไร
"หนูดี" เอาอีกแล้ว จะเรียกอะไรกันนักกันหนาเนี่ย ไม่ได้อ่านหนังสือกันพอดี
"ให้ลูกหนี้อย่างหนูดีได้อ่านหนังสือสอบบ้างนะคะคุณแอนดริว หนูดีรู้ว่าเป็นหนี้เยอะต้องทำงาน24ชั่วโมง แต่หนูดีขอเวลาแค่ช่วงสอบจะได้มั้ย" ฉันเงยหน้าจากหนังสือมองมาเฟียที่นั่งอยู่บนโซฟาแล้วพูดยาวเหยียดเมื่อรู้สึกหงุดหงินที่เขาเรียกบ่อย
"ก็ไม่ได้ว่าอะไร แค่จะถามว่าล้างแผลที่หัวรึยัง" ฉันนิ่งค้างเมื่อเจอคำตอบแบบนี้ก็แทบจะไปไม่เป็น เขากินยาไม่เขย่าขวดรึเปล่า หรือเป็นไข้ตัวร้อน
"เอ่อ ยังคะ" ฉันตอบแล้วก้มหน้ากัดปากล่างตัวเอง
"มานั่งนี้เดียวล้างแผลให้ เอาหนังสือมาอ่านด้วยก็ได้ ไม่กวนหรอก" เขาตบที่ข้างๆเป็นสัญญาณบอกให้มานั่ง ฉันก็ว่าง่ายเดินหอบหนังสือมานั่งข้างๆเขาเหมือนถูกสะกดจิตอย่างไรอย่างงั้น
"คุณแอนดริวกินยาไม่เขย่าขวดหรอคะ " ฉันถามขณะที่เขาแกะที่ปิดแผลออก
"เปล่านะวันนี้ไม่ได้กินยาอะไร" เขาตอบใบหน้าเรียบเฉยตามฉบับเขาขณะลงมือล้างแผลที่หัวให้ฉัน
เขาเป็นอะไร ถ้าเป็นทุกทีที่ฉันพูดแบบนี้กับเขา เขาก็โมโหโกรธเป็นฟืนเป็นไฟๆไปแล้ว แต่นี้ไม่มีวี่แววว่าจะโกรธเลย ฉันมองเสี้ยวหน้าคนที่กำลังล้างแผลให้ เขาหล่อดูดีตั้งแต่หัวจรดเท้าจริงๆ หน้าฝาก คิ้ว จมูก ปาก คาง รูปหน้านี้เหมือนรูปปั่นมีชีวิต คนอะไรจะหล่อขนาดนี้ว่ะ
"ไม่อ่านหนังสือแล้วหรอ " เขาเหลือบตามาจ้องตาฉันแล้วถาม ฉันนี้แทบจะก้มลงอ่านหนังสือแทบไม่ทัน เห็นด้วยหรอว่ามอง (ไม่เห็นก็แมวแล้วมั้ยแผลอยู่บนหัวติดหน้าฝากแค่นั้น)
"มีอะไรจะให้" คุณแอนดริวเดินกลับมานั่งข้างๆฉันหลังจากเก็บอุปกรณ์ล้างแผลใส่กล่องไปเก็บ
"คะ?" ฉันเงยหน้าจากหนังสือขึ้นมองด้วยสีหน้าสงสัย
"โทรศัพท์ ซื้อมาให้ใหม่แล้ว " เขายื่นโทรสับสีชมพูโรสโกลรุ่นใหม่ล่าสุดมาให้ ตาฉันนี้ลุกวาวเลย แต่ไม่ได้ฉันไม่อยากเป็นหนี้เพิ่ม
"หนูดีไม่อยากมีหนี้เพิ่มคะ" ฉันบอกเขาแล้วปิดหนังสือ เดินหนีไปที่เตียง