อุบัติรักมาเฟีย

ชีวิตของเขาเป็นของเธอ…
ชีวิตของเธอจึงต้องเป็นของเขา...
ก่อเกิดเป็นพันธะแบบฉบับมาเฟีย…

อัลเล็น รอสโซวิช เมอเคนไทล์ หนุ่มลูกครึ่งอเมริกัน-รัสเซีย
เย็นชา เอาแต่ใจ ไม่เคยงอนง้อก้มหัวให้ใคร...มองว่าความรักเป็นจุดอ่อนของอำนาจ
เขาเป็นเจ้าของบริษัทผลิตอาวุธรายใหญ่ของโลก
ชายหนุ่มถูกลอบสังหารจากบอดีการ์ดคนสนิท แต่โชคดีที่สาวไทยน้ำใจประเสริฐช่วยชีวิตเอาไว้…
พรรชมณฑ์ หญิงสาวน้ำใจประเสริฐ เธอไม่อาจทนเห็นการฆาตรกรรมต่อหน้าต่อตาได้ เธอจึงช่วยชีวิตชายหนุ่มที่กำลังจะเสียท่า โดยไม่รู้เลยว่าเธอได้ฉุดซาตานขึ้นจากนรก…
ก่อเป็นพันธะสัญญาแห่งการตอบแทน จากมาเฟียผู้เย่อหยิ่งและเอาแต่ใจ
ไม่มีสิ่งใดที่อัลเล็นปรารถนาแล้วจะไม่ได้ แม้กระทั่งร่างกายของเธอ
เมื่อเธอร่ำร้องที่จะถอยห่าง ยิ่งกระตุ้นให้เขาเข้าใกล้
เขาไม่ได้ต้องการความรักจากเธอ...
ปรารถนาเพียงต้องการเอาชนะ...
หากแต่สุดท้ายหัวใจแห่งมาเฟียก็ต้องพ่ายแพ้ แต่กว่าจะรู้ว่ารัก เขาก็เกือบจะเสียเธอไป
ติดตามเรื่องราวความรักของมาเฟียตัวร้ายกับสาวงามน้ำใจประเสริฐ...
กว่าคนยโสจะยอมรับว่ารักเธอ ทั้งสองต้องผ่านเรื่องราวต่างๆ มากมาย

*******************************************

“คลุมเอาไว้เถอะ เราจะกลับกันแล้ว ข้างนอกอากาศหนาว เดี๋ยวคุณจะไม่สบายอีก”
“อย่าเลยค่ะ ฉันไม่ได้เป็นอะไรมาก อีกอย่างแค่เสื้อโค้ตที่ใส่อยู่ก็หนาพอแล้ว”
“ไม่หรอก คุณตัวเล็กและยังไม่คุ้นกับอากาศหนาวของที่นี่ สวมเอาไว้แหละดีแล้ว” เอ่ยพลางรั้งร่างบางให้ลุกขึ้นจากโซฟา
“ผมเสร็จธุระแล้ว เรากลับกันเถอะ เดี๋ยวผมจะแวะพาคุณตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลก่อน”
“ที่จริงฉันไม่ได้เป็นอะไรมาก อาจแค่เพลีย พักผ่อนสักวันสองวันน่าจะดีขึ้น”
“ไปตรวจเถอะ ผมจะได้สบายใจ” ร่างสูงสง่ากว่าหกฟุตสี่นิ้วเดินประคองร่างบางออกมาจากห้องทำงาน แม็กซ์หันไปค้อมศีรษะให้ก่อนจะเดินนำ แต่ต้องชะงักเมื่อเสียงหวานเอ่ยเรียก
“คุณแม็กซ์คะ”
“มีอะไรกับแม็กซ์หรือพรรช” เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างสงสัยพลางหันไปมองมือขวาด้วยดวงตานิ่งลึก
“ฉันรบกวนยืมเสื้อของคุณหน่อยได้ไหมคะ ฉันไม่อยากรบกวนคุณอัลเล็น”
ทันทีที่พรรชมณฑ์พูดจบ ทางเดินกว้างก็ตกในภาวะเงียบสนิท จนแทบไม่มีบอดี้การ์ดคนไหนกล้าจะหายใจ เพราะรู้ดีว่าตอนนี้พายุลูกใหญ่กำลังจะมา ดวงตาคู่คมไหวระริกด้วยโทสะที่พร้อมจะถล่มทุกอย่างให้ราบลงตรงหน้า
“ถ้าใครกล้าส่งเสื้อให้นายหญิงสวม ฉันจะยิงหัวมันทิ้งเดี๋ยวนี้แหละ...” น้ำเสียงห้วนสนิทเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ นั้นเต็มไปด้วยความหนักแน่นและกังวานชัดไปทั่วบริเวณ ก่อนจะหันมามองใบหน้านวลด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง
“เอาเลย...ทูนหัว ถ้าคุณอยากให้ผู้ชายคนไหนตายตอนนี้ ก็เดินไปเอาเสื้อสูทของมันมาได้เลย”
พรรชมณฑ์ยืนนิ่งไม่คิดว่าอัลเล็นจะน่ากลัวขนาดนี้ เธอมองไปยังร่างสูงสง่าในสูทสีดำของบอดี้การ์ดหลายคนที่ยืนก้มหน้าอยู่ มือเรียวกำแน่นเข้าหากัน
“คุณมีความเป็นคนอยู่หรือเปล่า คนพวกนี้ทำงานกับคุณ ดูแลปกป้องคุณ แล้วคุณยังคิดจะฆ่าเขาได้อีกหรือ หัวใจคุณมันทำด้วยอะไร ถึงได้โหดร้ายขนาดนี้”
“หัวใจผมก็เป็นแค่ก้อนเนื้อเท่านั้น หึงและหวงเป็น ผมไม่มีวันทนได้ถ้าคุณจะแตะต้องหรือสวมเสื้อของผู้ชายคนไหนที่ไม่ใช่ผม”
“เอาของของคุณคืนไปมิสเตอร์ ฉันไม่ต้องการอะไรจากคุณทั้งนั้น”
เอ่ยพลางถอดสูทตัวใหญ่ที่คลุมร่างบางอยู่ส่งคืนให้ชายหนุ่ม แต่อัลเล็นยืนนิ่งไม่ยอมรับ มือเรียวจึงจับยัดเข้าไปในมือของชายหนุ่ม ก่อนจะเดินเร็วไม่มองหน้าใครอีกเลย...