สื่อรักข้ามรุ่น

“ได้ยินว่าพี่ศิลาเลี้ยงต้อยเหรอ”
“ปากหมา!”
“หูย! ด่าอย่างเดียวก็ได้ ไม่เห็นต้องลงมือลงเท้าเลย นี่น้องนะครับพี่”
“พูดไม่คิดเอง ช่วยไม่ได้”
“คร้าบๆ ผิดไปแล้วคร้าบ”
“เด็กมันน่าสงสาร ถูกตบตีมาตั้งแต่เด็กเห็นแล้วจะไม่ช่วยมันก็กระไรอยู่”
“พระเอกโคตรพี่กู”
“ไอ้ศิล!” ศิลวัฒน์ยิ้มแห้งๆเป็นเชิงบอกว่าล้อเล่นเฉยๆ

“กูเลยรับอุปการะ ถือว่าทำบุญ” ศิลาธรเอ่ยปากบอก ใบหน้าคมเข้มติดจะเย็นชาครุ่นคิดถึงใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตาของเด็กคนนั้น ใจหนึ่งนั้นสงสาร หากวินาทีต่อมาที่ได้สบกับดวงตากลมโตนั้นเข้าอีกใจหนึ่งก็เกิดความเอ็นดูขึ้นมาแบบไม่มีสาเหตุ
“ด้วยความเอ็นดู?”
“อือ”
“หรือเลี้ยงไว้ดูเอ็น?”