ตะเกียงกลางพายุ

แสงเทียนที่หน้าพระพุทธรูปสว่างวับแวมเพราะต้องแรงลมที่เล็ดลอดผ่านมาทางช่องหน้าต่าง...ควันธูปหอมลอยคละคลุ้งผสมกับกลิ่นดอกมะลิซ้อนบนพานทองเหลืองใบเล็ก...เสียงสวดมนต์ทำวัตรเย็นดังเป็นทำนองเรียบเรื่อยสงบชวนให้วังเวง...

แสงฉานนั่งคุกเข่าอยู่ในท่าเทพบุตร พนมมือไว้ที่หน้าอก ไหล่ทั้งสองข้างยืดผึ่งผาย เปลือกตาปิดค่อนลูกตา...ในห้วงมโนนึกนั้นเป็นภาพของพระพุทธองค์แจ่มชัดประหนึ่งลืมตา เนื้อมนต์ลอยวนไปเวียนมารอบๆ ฐานพระ ความสุกสว่าง ...เสริมให้ใจที่อ่อนล้าต่อข้าศึกภายนอกให้มีพลัง

ศรัทธาบังเกิดท่วมท้น...ทางที่ตั้งใจจะไปดีแล้ว ประเสริฐที่สุด

ความสุขจากการทำใจหยุดใจนิ่งมีอยู่

สุขไหนก็ไม่เท่าความสุขภายใน ...ต่อให้ใครเอาสมบัติพัสถานวงศ์วานว่านเครือมาแลกก็ไม่สน...เมื่อมุ่งหน้าที่จะไป สักวันจะละ แล้ววางทุกอย่างไว้...





เมื่อเสร็จจากกิ่งไม้แห้ง เขาก็ลงนั่งขัดสมาธิที่ริมขอบสระ นั่งมองดอกบัวที่ชูช่อเต่งตูม...อีกไม่กี่เพลาบัวก็เบ่งบาน...เขาอยากเป็นเหมือนดอกบัวเหล่านี้ เมื่อได้รับฟังธรรมเพียงครั้งเดียวแล้วหลุดพ้นไม่ต้องกลับมาเวียนว่ายตายเกิดอีก...

“สั่งสมบารมีไปซิ อยากเกิดให้ทันยุคพระศรีอารย์ก็ไปนั่งฟัง พระเวสสันดรพันคาถา บูชาด้วยดอกไม้ธูปเทียนอย่างละพันแล้วตั้งความปรารถนา” เขาเคยบอกวิธีนั้นกับวลีพร

“ตั้งแต่เช้ายันเย็นเมื่อยตายชัก...ไม่ไหวหรอก วลียังไม่แก่แข้งขามันไม่ยึด นั่งนานๆ ไม่ได้ แต่ถ้าเป็นเต้นตั้งแต่เย็นยันรุ่งนี่พอไหว”

คนบางประเภท มันยิ่งกว่าบัวใต้ดินมีหินทับเสียอีก