คุณลุงสายเปย์

เธอถูกเลี้ยงดูฟูมฟักทนุถนอม เพื่อจะได้เป็นเจ้าสาวของเขา

********************************************************
“ลุงยักษ์!!!” เทียนตะวันร้องเรียกแทบจะวิ่งเข้าใส่ เธอก้าวเร็วๆ ไปหยุดยกมือไหว้เขาอย่างทุลักทุเลเพราะกล่องของขวัญของนพดล เธอยิ้มกว้างจนเห็นฟันครบสามสิบสองซี่ก็ว่าได้
“หุบยิ้มเดี๋ยวนี้นะ” คุณลุงสั่งเสียงเข้ม แต่เทียนตะวันกลับหัวเราะร่วนแล้วยื่นมือไปดึงแว่นกันแดดออกจากใบหน้าเข้มจัด “นี่เธอทำอะไรน่ะ” เขาสะบัดหน้าหนีก็ไม่ทัน แว่นกันแดดติดมือเทียนตะวันไปเสียแล้ว
“คิดถึงจังเลยค่ะ”
ประโยคเดียวที่ทำจักรพรรดิพูดไม่ออก ทอดสายตามองหลานสาวที่เลี้ยงมานานด้วยแววตาที่เทียนตะวันไม่เคยเห็น มองตา มองรอยยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาว มองแก้มนวลเนียนและปลายจมูกเป็นมันนิดๆ จักรพรรดิบอกตัวเองว่า...คิดถึงแทบขาดใจ
********************************************************
เธอไม่ขยับ ลมหายใจสม่ำเสมอ ความนิ่งงันที่น่าประหลาดใจชวนให้ปลายนิ้วลากต่ำลงมายังต้นคอระหง
นิ่ง...เหมือนคนนอนหลับสนิท
ปลายนิ้วซุกซนคืบคลานไปถึงเนินอกที่มันขยับไหวตามแรงลมหายใจ หากจังหวะนั้นกลับผิดเพี้ยนเพราะปลายนิ้วสัมผัสยอดอกที่มันแข็งขึ้นกว่าเดิม จักรพรรดิไม่อาจดึงมือของตนออกจากความงามนั้นได้ เขาแทบหยุดหายใจเมื่อรู้ว่าเทียนตะวันไม่ได้หลับอย่างที่คิด
เธอเพียงแต่รอ
รอ
รอรสสัมผัสจากเขา...