ไม่อยากรัก

“พี่เดชทำวา...ทำไม” หญิงสาวเจ็บจนพูดแทบไม่ออก

“ร่าน! แรด! ทำใสๆ แต่ร้ายเดียงสาตลอด ไม่ว่ากี่ปีผ่านไปก็เหมือนเดิม” เขาด่าแล้วก็ปลดกระดุมเสื้อออกทีละเม็ดแบบเร็วๆ ครั้งนี้ไม่เหมือนเก่า นิวารินรู้ว่าสายตาของเขาไม่เหมือนเดิมเลย หนนี้เขาเอาจริง!

“วาไม่ได้เป็นแบบที่พี่เดชว่าสักหน่อย”

“ผัวอยู่นี่โทนโท่ไม่เคยทำกับข้าวให้กิน พอคนรักเก่ามาเท่านั้นแหละ ทั้งเชิญชวนให้ค้างคืนทั้งทำกับข้าวให้กิน ทำไมอยากกลับไปแย่งไอ้เทพกลับคืนมาหรือยังไง” เขาสลัดเสื้อเชิ้ตออกจากตัวแล้วโยนทิ้งไปด้านข้าง ก้าวขึ้นมาอยู่บนเตียงเดียวกันกับเธอ

“วาเปล่าวาไม่ได้คิดแบบนั้น”

“อย่ามาแถ!”

“พี่เดชจะทำอะไรวา”

“ถามโง่ๆ”

“อยากอ่อยมันดีนัก พี่เลยขอกลับคำพูดตัวเองก็แล้วกัน จำเอาไว้นะน้องวาที่พี่จะเอาน้องวาอยู่นี่ไม่ใช่เพราะพิศวาส แต่อยากทำโทษคนนิสัยไม่ดีเท่านั้นเอง อย่าหวังว่าจะมีความสุข”

“ไม่ ว้าย!”