ประกาศิตรัก

“มาทำไม?” วรัชยาเงยหน้าขึ้นมองเมื่อเห็นว่าเป็นตุลธร หญิงสาวก็วางปากกาลงกอดอกจ้องหน้าชายหนุ่มนิ่งๆ

“เป็นบ้าไปแล้วเหรอ ถึงต้องเอาตัวไปให้ไอ้รัฐมนตรีนั่น?” ตุลธรปราดเข้ามาประชิด ตะคอกเสียงดังด้วยความโมโห

“เดี๋ยวนะคุณ ฉันจะเอาตัวไปให้ใครอย่างไร มันก็เรื่องของฉัน คุณไม่เกี่ยว ออกไปได้แล้วไม่งั้นฉันจะเรียกยามมาลากคุณออกไป” วรัชยาลุกขึ้นยืนเผชิญหน้ากับชายหนุ่มอย่างไม่กลัวเกรง มันไม่มีอะไรเหลือระหว่างเธอกับเขาอีกแล้วไม่ใช่เหรอ?

“และแล้วลูกไม้ก็หล่นไม่ไกลต้นจริงๆ ว่าพ่อเลวแล้วนะ ลูกถึงขนาดขายตัว ยอมเป็นเมียน้อย ทำเพื่อธุรกิจกันจริงๆ ปิดบริษัทนี้แล้วเปิดเป็นธุรกิจจัดหาผู้หญิงดีกว่ามั้ง ท่าจะรุ่ง” ตุลธรแดกดัน

เพียะ!

วรัชยาตบเข้าไปฉาดใหญ่จนใบหน้าของชายหนุ่มหันไปตามแรงตบ รอยฝ่ามือขึ้นที่แก้มและคางคมสันของเขา

“อย่ามาดูถูกฉันกับคุณพ่อฉัน ออกไปได้แล้ว” วรัชยาไล่ซ้ำ

ตุลธรกระชากตัวของเธอเข้ามาใกล้ กวาดของทุกอย่างบนโต๊ะลงไปกับพื้นจนหมด แล้วหอบเอาเธอไปวางบนโต๊ะทำงาน ชายหนุ่มทาบทับลงไปใกล้ ริมฝีปากของเขาอยู่เสียชิด จมูกบดขยี้ใบหน้าของวรัชยาจนเธอเจ็บไปหมด แขนทั้งสองข้างก็ถูกเขาทั้งบีบและกดเอาไว้

“อย่าให้ได้เห็นว่ามีข่าวขึ้นหน้าสังคมว่าเป็นเมียน้อยมันอีก ไม่งั้นอย่าหาว่าโหด จะเอาภาพของพวกเรามาลงข่าวแทน รู้ใช่ไหมว่าภาพอะไร เข้าใจไหม?” ตุลธรขู่ สายตาของชายหนุ่มวาววับไม่ต่างอะไรกับสิงโตที่กำลังจะขย้ำเหยื่อ

“มันไปเกี่ยวอะไรกับคุณ ฉันจะไปนอนกับใครมันก็เรื่องของฉัน ตัวของฉัน!” วรัชยากรีดร้องเสียงดังด้วยความไม่พอใจ ระดมทุบกำปั้นไปที่ ตุลธรอย่างไม่ยั้ง
“เธอเป็นของฉัน!” ตุลธรตวาดสวนกลับเสียงดังสนั่น

“คุณทิ้งฉันไปจำได้ไหม ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!” วรัชยาดิ้นจนหลุดเป็นอิสระ หญิงสาวมุ่งตรงไปยังประตู แต่ตุลธรก็คว้าร่างของเธอเอาไว้ได้ แล้วจับกดลงไปที่พื้นพรม

“ของของฉัน คือของฉัน ไม่ว่าฉันจะทิ้งขว้างวางไว้ตรงไหน ก็ยังเป็นของฉัน ใครมันก็มาเอาไปไม่ได้โดยเฉพาะไอ้เฒ่านั่น เข้าใจไหม” ตุลธรคลั่งด้วยความโกรธ ระดมทั้งกอดทั้งจูบไปทั่วด้วยความรุนแรงจนวรัชยาช้ำไปหมดทั้งตัว น้ำตาไหลด้วยความเสียใจและอัดอั้นตันใจ สู้แรงของชายหนุ่มไม่ไหว รู้สึกหน้ามืดขึ้นเรื่อยๆ ห้องก็ดูเหมือนจะบีบกระชับเข้ามา สายตาพร่าเบลอจนในที่สุดก็ดับวูบมองไม่เห็นอะไร