เพื่อนเอย

หัวใจเต้นถี่รัว ด้วยความตะหนกราวกับกลัวเสียของรัก ชายหนุ่มไปเปิดตู้มือไม้สั่น รีบควานหาเสื้อกางเกงมาสวม ก่อนออกจากห้อง วิ่งลงบันไดไป โดยไม่รู้ว่าเป็นเวลาใด รู้แต่ว่า มันยังมืดสนิท
ยามเฝ้าโถงลิฟต์ ฟุบหลับคาโต๊ะ ฤทธีมาหยุดชะเง้อชะแง้ริมถนน ไม่กล้าย่างเท้าออกไปจากแสงไฟหน้าอพาร์ทเม้นท์ เพราะเบื้องหน้าคือความมืดมิด มันมืดไม่ผิดกับความรู้สึกในใจขณะนี้
ปอง แก.คงเกลียดฉันแล้วละสิ ที่แกทำไป เพราะแกเมา ฉันรู้. แต่ฉัน ไม่ได้เมา ฉัน. ฉัน เต็มใจ..
รีบวิ่งกลับขึ้นบันไดไป เอามืออุดปากกันเสียงสะอื้นที่ทะลักทะลายอีกแล้ว พอเข้าห้อง เขาก็รูดตัวลงนั่งกอดเข่า ก้มหน้าลงซุกหัวเข่า ร้องไห้อย่างหนักหน่วง
บัดนี้ เขารู้แล้วว่า สิ่งที่พ่อกับแม่กลัวนักหนา มันเป็นความจริง เขาไม่ใช่ผู้ชายอย่างที่แม่หวัง อย่าว่าแต่จะเป็นแบบแมนแมนอย่างไอ้ปองเลย ในเมื่อ ตลอดเวลา เขา.แอบรักเพื่อนคนนี้มาตลอด..
ปอง อย่าทิ้งฉันไปนะ..