มิตรพิศวาส (Special)

ตอนพิเศษ Special for Readers ขอบคุณทุกกำลังใจที่มีให้ มิตรพิศวาส (คุณเพื่อน ยอดยาหยี) ค่ะ ตอนพิเศษนี้มีอยู่ในอีบุ๊กเล่มเต็มและหนังสืออยู่แล้วนะคะ แต่แยกมาให้ได้อ่านกันง่ายๆ ค่ะ

“ไม่ส่งไม่ใส่มันแล้ว ก็ดี ไม่ต้องมายุ่งมาสนใจเลยนะ ต่างคนต่างอยู่ อยากทำไรก็ทำไปเลย ไม่พูดไม่คุยไม่ถามอะไรแล้ว” คุณแม่ลูกสองโวยวายเป็นชุด ใส่คู่ชีวิตที่นั่งเกาหัวแกรกๆ ด้วยความงงงวย แต่ในเมื่อหวยมันออกแบบนี้ เขาก็ต้องเคลียร์ให้จบ ไม่งั้นคืนนี้ ไม่ต้องนอน!
“ตัวเอง ใจเย็นๆ สิ หงุดหงิดอะไร หือ” ผู้เป็นสามีลุกจากเตียง เดินไปสวมกอดเมียรักที่ยืนหน้าตึงปั้นปึ่งไม่หาย
“ปล่อยเลยนะ ไม่ต้องมาจับ” หญิงสาวดีดดิ้นในอ้อมกอดอันกระชับแน่น แต่ก็ไม่ได้ผลักเขาออกห่างแต่อย่างใด
“เรื่องอะไรจะปล่อย เมียสวยขนาดนี้ปล่อยก็บ้าแล้ว”
“ไม่ต้องมาพูด” เธอแหวใส่อย่างไม่ยอม แม้มุมปากจะเริ่มแย้มยิ้มออกมาบ้างแล้วก็ตาม
“แล้วเป็นอะไรไป หืม งอนอะไรอีก วันนี้ตัวเองมีไฟแดงไม่ใช่เหรอ เค้าก็ไม่อยากยุ่งกับตัวเองมาก เดี๋ยวอดใจไม่ไหวไง หรืออยากให้ทำผิดกฎจราจรล่ะ”
“ไม่เอา…จริงนะ ตัวเองมัวแต่นั่งเล่นแท็บเล็ตอยู่ได้ เค้าถามก็เหมือนไม่เต็มใจจะพูด เค้าไม่ชอบ”
“จ้ะๆ เค้าขอโทษ ตัวเองไม่โกรธนะ หน้าบูดบ่อยๆ เดี๋ยวแก่เร็วไม่รู้ด้วย”
“ใช่สิ เค้ามันแก่แล้วนี่ ลูกสองแล้ว ตัวเองอยากมีเมียใหม่ สาวๆ สวยๆ ใช่มั้ยล่ะ ถึงพูดแบบนี้ ฮะ!” เธอว่าอย่างเอาเรื่อง ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขารักและดูแลเธออย่างดีจนมีพยานรักด้วยกัน แต่ก็ยังไม่เคยเปลี่ยนจากวันแรกที่ตัดสินใจใช้ชีวิตคู่ร่วมกัน และก่อนหน้านั้น เขาเคยดีกับเธอยังไงก็ยังเป็นอย่างนั้น แต่เธอก็อดจะคิดมากไม่ได้ กลัวว่าวันหนึ่งเขาจะเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิมนี่นา
“โธ่เอ๊ย ตัวเองอย่าคิดมากได้มั้ย ตัวเองก็รู้นี่ว่าที่ผ่านมาเค้ารักตัวเองแค่ไหน และก็จะรักตลอดไปด้วย อย่าคิดแบบนี้อีกนะ”
“เค้ารู้หรอกน่า เค้าอดพูดไม่ได้เฉยๆ” ลินลดาเสียงอ่อยลง เมื่ออีกฝ่ายเริ่มเสียงเข้มขึ้น ก็อารมณ์หญิงอ่ะ บางทีมันก็งี่เง่า ไม่มีเหตุผล แต่ทั้งหมดทั้งมวลที่เกิดขึ้น ก็เพราะรักและหวงนั่นล่ะ
“งั้นตัวเองก็มานอนได้แล้ว เหนื่อยมาทั้งวันกับเจ้าตัวยุ่งสองคน”
“ว้าย! เดี๋ยวสิ ให้เค้าแต่งตัวก่อน” ลินลดารีบห้าม เมื่อสามีที่แสนดีช้อนอุ้มเธอไว้ในวงแขน
“อ่ะ งั้นตัวเองแต่งตัวก่อน เค้าเอาชุดให้เอง ไม่ต้องใส่แล้วชุดนี้ เห็นแล้วตบะจะแตก ใส่ตัวนี้ดีกว่านะ” พัฒนะรื้อๆ ค้นๆ อยู่เพียงครู่ ก่อนจะดึงชุดนอนกึ่งเชิ้ตที่มีกระดุมด้านหน้า ความยาวเหนือเข่า ออกจากตู้เสื้อผ้า พร้อมทั้งบริการสวมให้
“อ้าย! คนบ้า เล่นอะไรเนี่ย” หญิงสาวรีบหันหลัง เมื่อสามีจอมเจ้าเล่ห์กระตุกผ้าเช็ดตัวออกไป ทั้งๆ ที่เธอยังไม่ทันได้ปิดกระดุม มือบางจึงรวบสาบเสื้อเข้าหากันอย่างลวกๆ
“หึๆ อายอะไร เค้าก็ดูตัวเองทุกวันอยู่แล้ว”
ลินลดาส่งค้อนให้คนที่ทำหน้าทะเล้นด้วยความหมั่นไส้ อยากจะหยิกเขาสักทีแต่ก็ไม่ทำ ได้แต่วาดแขนเรียวไปรอบคอแข็งแรง ขณะที่เขาอุ้มพาเธอไปนอนด้วยกันบนเตียง
“ไม่รู้ลูกหลับหรือยัง เค้าอยากออกไปดูลูกก่อน” ถามแกมปรึกษากับสามี ที่ส่ายหน้าให้ยิ้มๆ
“ตอนตัวเองอาบน้ำ เค้าไปดูมาแล้ว ยัยหนูรันหลับแล้วล่ะ แต่ว่าตารอนไม่อยู่ในห้อง สงสัยคงไปสวดมนต์ในห้องพระกับคุณย่าเขาล่ะมั้ง” พัฒนะบอกกล่าวด้วยไม่อยากให้ภรรยากังวลใจ มือหนาคว้าผ้าห่มคลุมกายให้ทั้งเขาและเธอในระดับเอว ดั่งเช่นที่เคยทำตามปกติ หลังจากจัดการติดกระดุมเสื้อนอนให้เธอแล้ว ก่อนจะยื่นมือไปปิดสวิตซ์ไฟหัวเตียง เพื่อเตรียมพร้อมเข้าสู่นิทรา หวังว่าจะได้พักผ่อน แต่มือเจ้ากรรมดันไม่อยู่เฉย
“ตัวเอง อื้อ เอามือออกไป วันนี้ไม่ได้” ลินลดาไล่จับมือแกร่งที่วนเวียนลูบไล้หน้าอกหน้าใจเธออยู่ได้
“รู้แล้ว เค้าขอนิดเดียวนะ” พัฒนะต่อรอง ก่อนจะพลิกกายเข้าไปใกล้ภรรยาจนชิด
ปากหยักไล่ดอมดมไปตามใบหน้าเนียนใสไม่แพ้วันวาน ลุกลามไปตามลำคอขาวผ่องอย่างอดใจไม่ไหว มือหนาก็นวดๆ วนๆ ไปตามตำแหน่งของดอกบัวงาม ก่อนจะพยายามปลดกระดุมเสื้อชุดนอนทีละเม็ดๆ อย่างช้าๆ
“โอ๊ย! โง่ ของมันถลกได้ มัวแต่ปลดๆ จับๆ อยู่นั่นแหละ” หญิงสาวที่โดนปลุกเร้าตวาดขึ้นด้วยความโมโห บอกว่าไม่ได้ก็ไม่ฟัง ดันทุรัง แล้วยังร่ำรี่ร่ำไรอีก
“ตัวเอง อย่าอารมณ์เสียสิ ใจร้อนอีกแล้วนะ” พัฒนะอารมณ์สะดุดตั้งแต่โดนเมียด่าว่าโง่ พยายามตะล่อมภรรยาคนงามที่งอนตุ๊บป๋อง
“ก็ชักช้าลีลาอยู่ได้ หมดอารมณ์ ปล่อยเลย” เธอฟึดฟัดใส่อย่างฉุนๆ ก่อนจะพลิกกายนอนตะแคงหันหลังให้อย่างไม่สนใจสามีที่นั่งตาละห้อย