ดอกฟ้ามหาภัย

เพี้ยง ขอให้ลมดีนะครับ คุณพระคุณเจ้าช่วยลูกช้างด้วย..
ลิฟต์เปิดแยก ถาดเงินค่อนข้างหนักในมือเกือบเอียงอย่างนึกไม่ถึง เมื่อพอประตูเปิด ก็เจอใบหน้าขาว มีแว่นดำสวมปิดดวงตา แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้หล่อนน่ากลัวน้อยลง จากท่านั่งเหยียดขายาวตรงโต๊ะหวายสานละเอียด มีพัดลมละอองน้ำเย็นส่ายฝอยน้ำไปรอบบริเวณ
“นี่ ถ้าจะยกมาให้ฉัน ก็เอามาเสิร์ฟ จะยืนเป็นจ้าวเข้าทำไม ห๊า !“
เขาขยับตัว อย่าหงอ.!.เพราะถ้าทำท่ากลัว เดี๋ยวได้โดนหาว่าปัญญาอ่อนอีก แม้จะไม่เห็นตาเจ้านาย แต่เขารู้สึกได้ ราวกับหล่อนแผ่รังสีอำมหิตออกมา ขณะค่อยๆลำเลียงจานแพนเค็กวางบนโต๊ะหวายมีกระจกใสปิดทับ สีหน้าเขาสำรวมด้วยสมาธิ ที่เคยไปฝึกช่วงปิดภาคเรียน
วางกา ชุดถ้วยจานแล้ว เขาก็ใช้วิธีถอยกลับ ว่าจะไม่มอง รังสีอำมหิตมั้งที่ทำให้เหลือบแว่บ แล้วก็ได้เห็นตาวาวๆหลังแว่นดำจ้องเขม็งมาจริงๆ
“ที่เธอผิวขาวเนียนใสแบบนี้ เพราะใช้ครีมพอกหน้าขาว สิ ?”