เทหน้าตักรักนางมารร้าย

“ไอ้พี่เป้ ไอ้พี่บ้า ไอ้พี่ใจดำ ไอ้พี่... โว้ย” เธอร้องออกมาอย่างหงุดหงิดพอสายตาเหลือบไปเห็นก้อนหินกลิ้งอยู่ไม่ไกล โดยไม่คิดอะไรทั้งสิ้นเธอเตะโครมเข้าให้หวังใช้มันเป็นเครื่องระบายอารมณ์

“โอ๊ย! เฮ้ย! อะไรวะเนี่ย” เสียงโวยวายอย่างหัวเสียของคนดวงไม่ดีที่บังเอิญเดินอยู่ในวิถีที่ก้อนหินถูกเตะออกไปพอดิบพอดี มือข้างหนึ่งของเขากุมอยู่ที่หน้าอก ส่วนอีกข้างยังกำหลักฐานที่ทำให้เจ็บตัวเอาไว้แน่น

ผู้ก่อการณ์ร้ายตกใจไม่ใช่น้อยแต่ในเมื่อผู้เสียหายมีแค่หลักฐานไม่มีพยานเธอจึงยังทำเนียนก้าวเดินต่อไปเรื่อยๆ หวังจะขึ้นรถเพื่อหลบหนีความผิด หากอีกฝ่ายไม่ยอมให้เป็นไปตามนั้นเขารีบเดินเข้ามาแล้วขวางหน้าเธอเอาไว้

“คุณใช่มั้ยที่ปาหินนี่มา!”

น้ำเสียงขุ่นเขียวอีกทั้งแววตาที่ฉายแสงโชนนั่นบ่งบอกได้ว่าดีกรีอารมณ์ของเจ้าตัวพุ่งสูงขึ้นแค่ไหน หากปุณยวีร์ไม่คิดใส่ใจเธอยักไหล่ก่อนจะพูดหน้าตายว่า

“พูดอะไร ฉันไม่รู้เรื่อง”

“จะไม่รู้เรื่องได้ไง ในเมื่อแถวนี้ไม่มีใครนอกจากคุณคนเดียว” เขายังกล่าวหาเธอต่อไปไม่ลดละ

“เอ๊ะ! บอกว่าไม่รู้ก็ไม่รู้สิกล่าวหากันอยู่ได้ คุณเห็นกับตาหรือไงว่าฉันเป็นคนทำ เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ ซุ่มซ่าม ไม่รู้จักหลบ ดวงซวยเองแล้วมาโทษคนอื่น ประสาท!” พอพ่นจบปุณยวีร์ก็รีบก้าวฉับตรงไปขึ้นรถโดยไม่เหลียวหลังกลับมาอีกเลย

คนดวงซวยได้แต่นิ่งอึ้งอ้าปากค้าง “ยัยแสบ! อย่าให้เจออีกล่ะ จะ... ฮึ่ย!” ได้แต่เข่นเขี้ยวอยู่คนเดียว