คู่หมั้นร้ายอายรัก

แหวนหมั้นของคนอื่นคือเครื่องแทนความรัก
แต่แหวนของเธอเป็นเพียงแต่วัตถุที่ผูกความรังเกียจ น่ารำคาญ และเคียดแค้น
ที่เขาไม่อาจถอดภาระอย่างเธอทิ้งได้ ด้วยเงื่อนไขทางพินัยกรรม
ทั้งที่เธอยอมทำทุกอย่างให้เขารักเธอบ้าง...สักนิด แต่สิ่งตอบแทนที่เขาให้คือเกลียดจนไม่อยากมองหน้า !


“พี่ต้องการจะหักหน้าอาย พี่ทำแบบนี้เพื่อให้อายเจ็บใช่ไหม
ทำไมพี่ทำแบบนี้ ทำทำไมๆๆๆ”
“เลิกทำตัวเป็นเด็กซะที ก่อนที่ฉันจะทนไม่ไหว” อัคคีรวบมือทั้งสองข้างของหญิงสาวไว้แน่น
ก่อนจะออกแรงผลักอย่างเริ่มจะโมโห
ธัญชนกที่ไม่ทันตั้งตัวเซถลาไปนั่งกองกับพื้น ข้อเท้าที่เจ็บอยู่แล้วรู้สึกร้าวระบมขึ้นมาถึงต้นขา แต่เพราะเหตุใด...ที่หัวใจมันถึงเจ็บหนึบกว่าส่วนอื่นในร่างกายเช่นนี้
“ฉันก็ย้ำกับเธอมาตลอดสิบปีว่าฉันไม่เคยรักเธอ นี่ไงความจริงที่เธออยากรู้...ฉันเกลียดเธอ
เกลียดครอบครัวทรยศของเธอ
ที่ฉันหมั้นกับเธอเพราะฉันมาทวงของของพ่อแม่ฉันคืน เธออย่าได้หวังว่าจะมาครอบครองฉัน ไม่ว่ายังไงชีวิตและจิตใจของฉันก็ไม่มีวันเป็นของเธอ”
อัคคีรั้งร่างบางมาใกล้ก่อนจะผลักออกจนเธอเซถอยหลังอย่างหมดแรง
“แล้วสักวันคนอย่างเธอจะกระเด็นไปจากชีวิตฉันโดยที่ฉันไม่ต้องลงมือ
จำไว้นะ ฉันเกลียดเธอ !!”