พรหมพ่าย

...แม้พระพรหมจะเล่นตลก จนทำให้เขาจำเธอไม่ได้
แต่รักอันมั่นคงของเขา...ก็เอาชนะได้แม้พระพรหม
แต่เขาจะต้องทำอย่างไร จึงจะเอาชนะใจของเธอได้
ในเมื่อหญิงที่เขารัก กลับปักใจอยู่แค่ชายคนเดียว

รถยนต์สมรรถนะเยี่ยมพุ่งทะยานไปด้วยความเร็วสูงราวกับคนขับจะใช้น้ำหนักเท้าระบายความหงุดหงิดในใจ ยิ่งเมื่อบวกเข้ากับเสียงสัญญาณเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือที่คู่ควงสาวกระหน่ำโทรฯเข้ามา ยิ่งทำให้เขาหงุดหงิดมากขึ้น นิ้วเรียวกดตัดสัญญาณเครื่องมือสื่อสารก่อนจะเลื่อนไปกดปุ่มปิดเครื่องเสียด้วยความรำคาญ ธนภัทรถอนใจยาวระบายความอัดอั้น ก่อนจะเหยียบคันเร่งให้รถพุ่งทะยานไปข้างหน้าด้วยความเร็วที่สูงขึ้น สูงขึ้น จนเมื่อรู้สึกว่าอะไรที่หนักอึ้งในใจค่อยผ่อนคลายลงบ้างแล้ว น้ำหนักเท้าที่กดคันเร่งจึงค่อยๆ ผ่อนลง... แต่แล้วเขาก็ใจหายวาบจนเย็นวูบไปทั้งร่างเมื่อนึกรู้ได้ว่าอาการของโรคประจำตัวที่ห่างหายจากเขาไปนานแสนนานได้กลับมาอีกแล้ว มือที่ว่างจากพวงมาลัยยกขึ้นกดขมับตัวเองแรงๆ แล้วพยายามชะลอความเร็วของรถเพื่อที่จะจอดให้ทัน... แต่ไม่ทัน
เมื่อสติสัมปชัญญะของเขาดับวูบลงกะทันหันส่งผลให้รถที่แล่นมาด้วยความเร็วสูงชนิดที่แม้ว่าจะชะลอความเร็วลงบ้างแล้ว แต่ก็ยังเร็วกว่าที่กฎหมายกำหนดนั้นขาดคนบังคับทิศทาง พุ่งทะยานตกไหล่ทางไปปะทะเข้ากับต้นไม้ใหญ่เสียงดังสนั่น
...โครม!!!


เท้าบอบบางก้าวไปข้างหน้าเรื่อย ๆ ทั้งที่ในหูยังแว่วสิ่งที่ได้ยินมาจนถึงหน้าประตูห้องพักผู้ป่วย แต่แค่เพียงเห็นป้ายชื่อด้านหน้า เรี่ยวแรงที่มีก็แห้งเหือดจนต้องทรุดนั่งกับพื้นหน้าห้อง แล้วปล่อยให้น้ำตาไหลรินลงด้วยความร้าวราน เนิ่นนาน จนกระทั่งเสียงบางอย่างดังเสียดแทงหัวใจ ส่งผลให้ร่างที่ทรุดอยู่ดีดตัวขึ้นผลักบานประตูห้องเข้าไปทันที แล้วให้โล่งใจเมื่อได้เห็นดวงตาที่เปิดปรือขึ้นมองผ่านเครื่องช่วยหายใจตรงมา หญิงสาวก้าวเข้าไปนั่งชิดเตียงคนไข้แล้วเอื้อมมือไปกุมมือใหญ่ที่ผอมจนเหลือเพียงหนังหุ้มกระดูกมาทาบแก้มอย่างแสนรักแล้วยิ้มให้ มืออีกข้างที่ไม่ถูกพันธนาการไว้ ถูกยกขึ้นมาปาดน้ำตาออกจากแก้มนวลให้อย่างอ่อนโยน จนน้ำตาที่พยายามกั้นกักร่วงพรู เจ้าของมือใหญ่ค่อย ๆ ปาดไล้รอยชื้นนั้นครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างอดทนทั้งที่ขอบตาตนรื้น ร่างบนเตียงทำสัญญาณร้องขอปากกา อรวราจึงรีบหยิบกระดาษและปากกาสอดในมือให้
“พี่ขอโทษ”อรวราเงยหน้าขึ้นมองคนเขียนแล้วยิ้มอ่อนให้ก่อนจะส่ายหน้าน้อย ๆ

“พี่เพชรไม่ต้องขอโทษออมหรอกค่ะ พี่เพชรไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย พี่เพชรจะขอโทษออมทำไมคะ”

“พี่ขอโทษที่พี่อยู่ดูแลออมกับลูกต่อไปไม่ได้”อรวรามองตาช้ำของคนบนเตียงแล้วส่ายหน้า น้ำตาที่แห้งไปรินไหลออกมาอีกครั้ง แต่เธอก็มุ่งมั่นที่จะมองคนตรงหน้าให้เต็มตาเมื่อบอก

“พี่เพชรฟังออมนะคะ พี่เพชรไม่เคยทำผิดเลย ที่ผ่านมาพี่เพชรดูแลออมกับลูกได้ดีมาก ดีที่สุด ดีจนออมไม่เคยสงสัยในความรักที่พี่มีให้ออมกับเจ้าขาเลย”หญิงสาวพยายามกล้ำกลืนเสียงสะอื้นแล้วพูดต่อ

“ถ้าออมสามารถย้อนเวลากลับไปได้ทั้ง ๆ ที่รู้อนาคต ว่าสุดท้ายแล้ว เรา... เราจะเป็นแบบนี้... ออมก็ยังขอเลือกรักพี่แบบนี้เหมือนเดิม เพราะความเจ็บปวดหรือความทุกข์ไดต่อจากนี้ เทียบไม่ได้เลยกับความสุขของเรา... ที่ผ่านมา และ...ถึงแม้ว่าตอนนี้พี่เพชรจะต้อง... เดินทางไกลไปก่อน แต่ไม่นานเราจะได้เจอกันอีกค่ะ ออมสัญญาว่าออมจะดูแลตัวเอง จะดูแลเจ้าขาแทนพี่เพชรให้ดีที่สุด ออมสัญญา”เสียงเครือสะดุดเป็นห้วง ๆ บ่งบอกถึงหัวใจอันเจ็บปวด

“พี่เชื่อออม”อรวราก้มลงอ่านข้อความแล้วยิ้มทั้งน้ำตา เมื่อยกมือเขาขึ้นแนบอก เป็นเวลาเดียวกันกับพยาบาลเข็นรถอุปกรณ์ตรงมาที่เตียงคนไข้ ร่างซูบผอมฝืนส่งยิ้มให้ภรรยาแล้วผินหน้าไปยิ้มบางให้พยาบาลผู้ดูแลผ่านเครื่องช่วยหายใจ

“คุณหมอสั่งยานอนหลับให้คุณวชิรธรนะคะ จะได้พักผ่อนบ้าง”พยาบาลสาวอัธยาศัยดีบอกคนไข้ด้วยรอยยิ้มสดใสก่อนจะเผื่อแผ่รอยยิ้มปลอบประโลมไปให้ภรรยาสาวที่นั่งชิดเตียงผู้ป่วย อรวราฝืนยิ้มจาง ๆ ตอบให้เธอผู้นั้น แล้วก้มลงบอกสามี

“เดี๋ยวคุณพยาบาลจะให้ยานอนหลับพี่เพชรนะคะ พี่เพชรจะได้หลับบ้าง... จะได้พักผ่อน ตื่นขึ้นมาจะได้สดใส อีกสักเดี๋ยวพ่อกับแม่ก็จะพาเจ้าขาขึ้นมาเยี่ยมนะคะ”วชิรธรมองดวงตาช้ำของภรรยาแล้วถอนใจ ก่อนจะบีบมือบางในอุ้งมือเบา ๆ แล้วก้มลงเขียนข้อความส่งให้

“พี่รักออม พ่อรักเจ้าขา”อรวราเงยหน้ามองเขาแล้วคลี่ยิ้มหวานสดใสที่สุดที่ทำได้ให้เขา ก่อนจะย้ำอีกครั้งให้คนที่นอนเบื้องหน้าได้มั่นใจ

“ค่ะออมรู้ค่ะ ออมรู้ ออมกับเจ้าขาก็รักพี่เพชรที่สุดค่ะ หลับนะคะพี่เพชร หลับนะ คนดีของออม”มือทั้งสองที่เกาะกุมกันกระชับแน่นขึ้น คนบนเตียงมองแน่วแน่ตรงมาราวจะจารจำเธอไว้ในใจก่อนจะค่อย ๆ หลับตาลงช้า ๆ ด้วยฤทธิ์ยาในกระแสเลือด ร่างบางที่นั่งแนบชิดค่อย ๆ เอนตัวลงแนบหน้าลงข้างแขนซูบเซียว โอบร่างของเขาไว้ แล้วหลับตาลงคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา เธอนอนนิ่งอยู่อย่างนั้นนานเท่าไหร่ก็สุดรู้ จนกระทั่งมารู้สึกว่ามีใครหลายคนมายืนล้อมรอบข้าง แว่วหูได้ยินเสียง

“คนไข้เสียชีวิตเวลา 23.28 นาฬิกา”และคล้ายสติของเธอจะดับวูบไปท่ามกลางความตระหนกใจของทุกคน

“ออม พี่ออม”