ราคีร้ายคนเถื่อน

เธอจะกลับไปทำงานได้อย่างไร มุกตาภาใส่ตะขอชุดชั้นในมือสั่นเทาเมื่อลุกขึ้นนั่งตรงพื้นหญ้าที่รองรับสองร่างที่ตกในอารมณ์ใคร่เมื่อครู่ ไม่หันมองสายตาคมซึ่งยืนพิงต้นไม้มองดูอยู่
เธออายที่ยินยอมเขาอีกจนได้
“มอมแมมเป็นลูกวัว กลับไปอาบน้ำที่บ้านซะไม่ต้องเข้าไปทำงาน”เสียงทุ้มออกคำสั่ง เธอลูบเส้นผมชื้นบริเวณหน้าผากค่อยๆ หันไปมองเขา
“ทำไม หรืออยากไปโชว์ใครๆ ว่าฉันมาขี่เธอที่กลางทุ่ง” มรุเดชซักถามเห็นสายตาไม่พอใจที่มองมา
“ฉันไม่ใช่วัว ม้านะ” เธออยากร้องไห้ ใช้มือเท้าพื้นดินพื้นหญ้าลุกขึ้นยืน
“เออก็จริง เธอเป็นคนขี่นี่นะ” ชายหนุ่มพยักหน้ามองใบหน้าแดงก่ำไม่คลาดสายตา
“คนบ้า” มุกตาภาด่าออกมาเมื่อเขาพูดให้อับอาย ก็เขานั่นแหละบังคับเธอเองให้นั่งบนตัวเขา ไม่ยินยอมก็ทรมานร่างกายเธอ
“บ้าได้มากกว่านี้จำไว้ อย่าปากดี” เขาชี้หน้าก่อนเดินนำหน้ากลับฟาร์ม มุกตาภามองซ้ายขวา ก้มสำรวจเสื้อผ้าตนเองอีกครั้งเดินตามหลังร่างใหญ่ ด่าทอเขาตลอดเส้นทาง