ล่าใจสายสมร

“หนาว..เปลือกตาหนักอึ้งค่อยๆลืมเปืดอย่างยากเย็น ความเคยชินทำให้ตวัดผ้านวมผืนใหญ่ออกจากตัว หากพอประสาทตาสัมผัสความแปลกรอบตัว ที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน กริชรัชถึงกับผุดลุกพรวด ก่อนใจหายซ้ำ เมื่อปรากฏว่า ร่างกายเขาไม่มีอะไรติดตัวแม้แต่ชิ้นเดียว
ตายโหง เราถูกลอกคราบ !
ถึงกับเหงื่อแตกพลั่ก แต่พอเห็นของที่วางรายบนเตียง เขาก็เบิกตาโพลง ปืนเขา กระเป๋าสตางค์ กุญแจรถ เสื้อ กางเกง ชั้นใน ทุกอย่างวางเรียงราย ที่ทำให้เขาหน้าชา ก่อนระอุไปด้วยความโกรธ ราวกับโดนตบหน้าฉาดใหญ่
เขารีบคว้าผ้าขนหนูจากห้องน้ำมาพันร่าง เพื่อตรวจหาร่องรอยแม่เสือดาวนั่นให้เร็วที่สุด
หล่อนไปแล้ว ไม่มีข้าวของอะไรของหล่อนเหลือไว้แม้แต่ชิ้นเดียว ทั้งห้องว่างเปล่า ราวกับเขาเป็นคนมาเช็คอินเพื่อนอนที่นี่เอง
สาบาน ฉันจะต้องพลิกแผ่นดิน ลากคอเธอมาให้ได้ แม่แพตริเซียตัวแสบ !
คิ้วขมวดแน่น พยายามทบทวนว่าเขาเมาหลับไป โดยไม่ได้มีอะไรกับแม่นั่นหรือเปล่า เขาจำไม่ได้จริงๆ ตายล่ะ ถ้าเผื่อเขาเกิดมีอะไรด้วยล่ะ ?
เกิดมา ไม่เคยโกรธตัวเองเท่านี้มาก่อนเลยจริงๆ กริชรัชเริ่มโกรธไปถึงคุณแม่ ที่เลี้ยงดูเขามาแบบคุณหนูเกินไป แล้วยังริอ่านจะมาเป็นตำรวจอีก โดนหักเหลี่ยมอย่างน่าแสบสันต์ที่สุดในชีวิตแบบนี้..
เดินวนหาร่องรอยยายตัวแสบหลายรอบ ทุกซอกมุมของห้อง หล่อนไม่ยอมทิ้งร่องรอยไว้เลย เขาถอนใจ เดินเซๆไปเข้าห้องน้ำ หากเพียงผลักประตู นายตำรวจมือใหม่ก็ต้องเบิกตาโพลง
บนกระจกเงา เหนืออ่างล้างหน้า ปรากฏข้อความเป็นภาษาอังกฤษ เขียนด้วยสิบปสติคสีเดียวกับปากหล่อน ที่ทำให้รู้สึกราวหล่อนกำลังยิ้มหยันขณะเขามายืนอ่าน
“ไม่ต้องจ่ายค่าห้องนะ ฉันเคลียร์ก่อนไปแล้ว ขอให้โชคดี คุณตำรวจที่รัก “
ถึงกับเข่าอ่อน ความรู้สึกหมดท่าดูเหมือนจะทวีขึ้น จนเขาต้องกำหมัด ทุบเปรี้ยงไปที่ผนังปุกระเบื้อง จนมือปวดแปลบ
หยามฉันเรอะ ? แม่สาวปินอย คอยดู ถ้าจับหล่อนได้เมื่อไหร่ ฉันจะทำให้หล่อนได้รู้ซึ้งถึงผู้ชายไทย โดยเฉพาะตำรวจไทย