เมืองมลทิน

ศักดิ์ศรีของเธอถูกเขาประหารตั้งแต่วันแรกที่ก้าวเข้าสู่เมืองมลทินถิ่นที่เธอไม่รู้จัก จึงต้องแอบหนีเขาผู้ที่เผาพรหมจรรย์ของเธอไป แต่หนุ่มยิ้มยากกลับแค้นใจ คิดไปอีกอย่างว่าเธอแอบหนีไปท่ามกลางความจริงใจของเขา
ฉะนั้นงานนี้เธอต้องชำระหนี้หัวใจแก่เขา...


“มองผม” ผ่านไปสาม-สี่วินาที ปอนด์ยังไม่เห็นเธอทำตาม
รู้หรอกน่าว่าสาวน้อยเริ่มหวั่นไหวจึงได้ทีพูดอีก “ลงไปกับผม”

“เอะอะอะไรก็สั่ง ไปให้พ้น ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณอีกแล้ว”

“พูดตรงกับใจตัวเองหน่อยได้ไหม”

“คุณไม่ใช่ผู้วิเศษที่จะหยั่งรู้ความคิดในใจของคนอื่น”

“ผมถูกตีก้นจนร้องอุแว้ก่อนจะถูกจับอาบน้ำอุ่นก่อนคุณ”
เพราะเช่นนั้นเขาจึงมั่นใจว่าเธอกำลังหวั่นไหวในอ้อมกอดเขา

“ไม่สำคัญว่าเรารู้จักกันนานแค่ไหน เอาว่าผมรู้จักคุณดี”

“ก่อนอวดรู้เรื่องคนอื่น ผมบนหัวตัวเองมีกี่เส้นเคยรู้รึยัง”

***************************************

“เด็กบอกผมว่าพี่แชร์อยู่ที่นี่ เราแวะไปเยี่ยมเขาสักนิด”

เอมชนาไม่อยากไปด้วยเลย “ฉันจะนั่งรอแถวนี้นะคะ”

“ผมอยากฆ่าเก้าอี้ทุกตัว อยากโยนผู้ชายทุกคนที่มองคุณตาเป็นมันออกนอกบาร์เสียด้วย
หน้าไหนขัดขืนจะควักลูกตามันทีละข้างๆ”

“ใจร้าย” เธอหน้าปึ่ง

“วันนี้คุณสัญญากับฉันดิบดีแล้วนะ ว่าจะเลิกใช้อำนาจ..."

“ผมลืมบอกว่ายกเว้นเรื่องนี้ ผมไม่ชอบให้ผู้ชายหน้าไหนมองคุณอย่างกับอยากมุดหน้าเข้าไปในกางเกงในคุณ”

“หยาบคาย”

“มุดหน้าน่ะหรือ” เขาไม่หวังคำตอบ “ผมทำได้คนเดียว”

เขานึกอยากให้ตัวเองมีอย่างน้อยสักร้อยปาก เผื่อว่าจะพอให้จูบเธอหลายที่ในนาทีเดียวกันได้
ไม่ใช่ว่าอยากจูบตรงนี้ แต่ก็นึกเสียดายตรงนั้น ตรงโน้น ไหนยังโน่น และโน่นๆๆๆ อีก