เจ้าบ่าวเสน่หาเถื่อน

เคยตีพิมพ์ปี 2558 ก่อนจะมาทำอีบุค ปี 2560 นะคะ (ขอเปลี่ยนชื่อนางเอกนิดนึงนะคะ^^) “ฉันจำได้แล้ว ไทเลอร์ ฉันไม่เคยคู่หมั้น คุณมันไอ้ลวงโลก!”
หญิงสาวตะโกน ริมฝีปากสั่นระริกด้วยความโมโห เมื่อเช้าหลังจากที่เธอเห็นภาพบางอย่างวาบเข้ามาในสมอง เฌอมาลย์ก็เหมือนหลอดไฟที่ทีแรกมันติดๆ ดับๆ หากพอนั่งอยู่นิ่งๆ ภาพที่ชัดเจนมากขึ้นทุกทีก็เริ่มปะติดปะต่อ ภาพของยายเอลมิล่าที่เธอรัก พ่อและแม่ ครอบครัวของเธอ แต่ไม่มีเขา เขาไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเธอด้วยซ้ำ หญิงสาวอยู่กับความสับสน แล้วเมื่อจำได้ทีละเล็กทีละน้อย ภาพความทรงจำต่างๆก็พรั่งพรูมา เหมือนน้ำป่า ภาพไทเลอร์ที่เดินเข้ามาในร้านขนมของเธอ และตอนที่เขาดึงเรดจากตัวเธอ ใช่ เรด ผู้ชายที่ตามตื้อไม่หยุดหย่อน หอสมุด สถานที่ๆเธอชอบไป ทุกอย่างที่เธอลืมเลือนมันไป เธอจำมันได้ครบถ้วนเมื่อตอนเย็น โดยที่เธอยังนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวเดิม ตั้งแต่เช้า ไม่กล้าแม้แต่จะขยับ เพราะว่ากลัวความทรงจำที่เริ่มคืนมาจะกระจัดกระจายหายไปถ้าเธอขยับตัว
“จำได้หมดแล้ว”
ชายหนุ่มทวนคำ ฉิบหายแล้ว ไอ้ไทเลอร์!
“ใช่! แล้วทีนี้ฉันก็ยังจำได้ว่าเมื่อคืน คุณล่วงเกินฉัน!”
หญิงสาวคำราม ก่อนจะเอามือที่ไพล่หลังไว้ออกมา นั่นมัน กระบองยาม เธอไปเอาไอ้ของพวกนี้มาจากไหน
“แปลกใจล่ะสิ ฉันขอจากแม่บ้านของคุณไงล่ะ”
แม่บ้านพกของพวกนี้ด้วยเรอะ! ชายหนุ่มหรี่ตามองท่าทางของเฌอมาลย์ด้วยสายตาประเมิน เท่าที่เขาเคยสัมผัสเธอมา แม่สาวฮอตเมืองแฟร์ฟิลด์ไม่ใช่คนไร้เหตุผล ตรงกันข้ามเธอยังเป็นคนเข้าใจอะไรได้ดีอีกต่างหาก เธอไม่มีทางใช้ไอ้นั่นทำร้ายเขาแน่...เอ๊ะ! หรือว่าทำ
“เฌอมาลย์ รีส ฉันมีเหตุผลดีๆหลายข้อเลยล่ะ ที่จะอธิบายเรื่องทั้งหมด”
“แน่นอน เราจะคุยกันเรื่องนั้น แต่หลังจากฉันฟาดกะโหลกหนาๆของคุณก่อนนะ คุณกล้าดียังไงหลอกฉันมาที่นี่”
หญิงสาวจับกระบองแล้วทำท่าจะตีเขาจริงๆ ไทเลอร์ถอยเรื่อยๆ เขาไม่กลัวไอ้ไม้เล็กๆนั่นหรอก อันที่จริงเขาจะปลดมันจากมือเฌอมาลย์ก็ได้ แต่นั่นจะทำให้เธอยิ่งโมโหหนักเข้าไปอีก
“กล้าดียังไงทำให้ฉันกลายเป็นคนงี่เง่าได้ขนาดนี้!”
มันเหมือนมีผู้หญิงสติแตกกำลังอาละวาดไม่มีผิด เมื่อเฌอมาลย์เงื้อกระบองในมือไทเลอร์ก็พุ่งตัวเข้าหาเธอ มือหนึ่งจับมือที่จับกระบองอาวุธของเธอไว้ แล้วยกมันขึ้นสูง แขนอีกข้างก็สวมกอดรอบเอวไว้ เฌอมาลย์ทำเสียงในลำคอเหมือนแมวขู่ ก่อนจะกระทืบเท้าลงบนเท้าเขา ไทเลอร์สบถหยาบคายแล้วออกแรงรั้งจนหญิงสาวล้มลงไปบนพื้นด้วยกัน โดยเขาทิ้งตัวลงก่อน เพราะกลัวคนโมโหจะเจ็บตัวเนื่องจากพื้นที่ไม่มีพรมปู หลังกว้างกระแทกพื้นดังสนั่น กระบองหลุดมือทันที และคนที่โดนกอดไว้แนบเนื้อกับเขาก็ยังทำเสียงอย่างโกรธเกรี้ยว
“ปล่อยฉันนะ กล้าดียังไง กล้าดียังไงฮะ!”