เล่ห์รักกับดักทมิฬ

“ปล่อยต้นหอมนะพี่ดิน”
ร่างระหงขัดขืน ก่อนจะผลักอกกระด้างให้ออกห่าง
“ไม่เอาน่าก็ชวนขึ้นมาอาบน้ำไม่ใช่เหรอ ขอวอร์มกล้ามเนื้อเรียกเหงื่อหน่อยนะครับ”
“ไม่ค่ะ พอเลยนะ ก็แค่ไม่อยากอยู่ข้างล่าง ให้คุณแอนแทะโลมคุณทางสายตาก็เท่านั้นเอง”
“หึงผมเหรอ ฮึ ว่าไงครับ...หึงรึเปล่า”
“ใครหึงกัน ไม่เห็นจะน่าหึงเลยสักนิด ต้นหอมก็แค่รักษาสิทธิของตัวเองตามที่พึงมีก็เท่านั้นเอง”
“โอเค! ไม่หึงก็ไม่หึง แต่ผมชอบใจที่สุด วันหลังทำมากกว่านี้ผมก็ยินดีและเต็มใจ”
“คนบ้า! ต้นหอมไม่มีแรงสู้รบปรบมือกับคุณแอนหรอกนะคะ ต้นหอมเหนื่อยเป็น บางทีเหนื่อยมากๆ อาจจะถอยทัพกลับไปนอนแอ้งแม้งอยู่ที่บ้านก็ได้”
“คนอย่างปฐพีพัฒน์รับรองด้วยเกียรติ ว่าจะปกป้องเนื้อหนังมังสาของตัวเองให้ดีที่สุด จะไม่ให้สตรีอื่นนอกจากต้นหอมแทะโลมอย่างเด็ดขาด”
เสียงทุ้มที่ดังขึ้นเรียกรอยยิ้มจากเธอได้ไม่น้อย คนตัวเล็กเผลอเพียงชั่วครู่ คนตัวสูงก็เกี่ยวกระหวัดเอวบางแล้วชอนอุ้มก้าวดุ่มๆ เข้าไปอาบน้ำชำระคราบเหงื่อไคลให้สดชื่น