ม่านรักจารชน

เชสยังอยู่ในชุดเดิม เขากำลังยืนกอดอกอยู่ริมกระจกกั้นระเบียงในส่วนของห้องนั่งเล่น แสงแดดสว่างจ้าโอบรอบชุดสีดำทั้งชุดที่สวมอยู่มองคล้ายออร่าของซาตานในโลกมืด
หากเวลาผ่านไปมากกว่าสิบวินาทีเขาก็ยังคงนิ่ง ไม่พูดไม่จา มีเพียงสายตาที่ทำเอาเธอหน้าร้อน ต้องรีบดึงชายเสื้อเอวลอยลงมาปิดหน้าท้องขาวๆ ของตัวเอง แก้วสวรรค์จึงถามอย่างอดไม่ได้
“มี...อะไรผิดปกติบนตัวฉันเหรอคะ มองอยู่ได้”
ก็แค่เธอเปลี่ยนจากชุดลำลองเรียบหรูมาเป็นมินิสเกิร์ตกับเสื้อกล้ามสีชมพูเอวลอยเท่านั้นเอง
“คุณชอบขี่ม้าไหม” จู่ๆ คนที่เงียบอยู่ก็ถามเสียงเย็น
“อะ...อะไรนะ!”
คนถูกถามแทบผงะ ดวงตาสีน้ำผึ้งขยายกว้าง มนุษย์น้ำแข็งนี่มอง...หน้าอกวกขึ้นมาใบหน้าของเธอ...ขึ้นลงๆ จากนั้นก็ถามว่า ‘ชอบขี่ม้าไหม’
“อยากขี่ม้าไหม ชอบหรือเปล่า”
เชสถามคำถามเดิม สายตาที่กวาดมองไปทั่วร่างบอบบางหยุดสบประสานกับดวงตาที่มองมาเหมือนตกตะลึง เขาหรี่สายตาแคบกับอาการท่าทางที่เห็น นึกสงสัยว่ามันมีอะไรที่ต้องตกใจตื่นตะลึงกับคำถามปกติธรรมดาของเขา
คนถูกถามสูดหายใจ ตวัดสายตาใส่ เธอต้องพูดออกมาตรงๆ เลยหรือไงว่ายังไม่เคยมีใครมาชวนขี่ ทั้งๆ ที่หลังจากคืนก่อนกับเมื่อคืน เขาน่าจะรู้ดีที่สุด!
“ฉันขี่ไม่เก่งค่ะ ไม่มีเวลาฝึก” ตอบเสียงสะบัดพร้อมกับความร้อนที่ลามจากใบหน้าไปยังลำคอและส่วนอื่นๆ
...ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอต้องมาพูดเรื่องแบบนี้กับผู้ชาย!
“งั้นก็ไปฝึกกัน” เชสพยักหน้าให้ ก่อนจะขยับตัวเดินตรงเข้าไปหา หยุดยืนห่างจากอีกฝ่ายเพียงก้าวเดียว
“ดะ...เดี๋ยวสิ! อะไร ฉันยังไม่โอเคด้วยเลยนะ จะบ้าเหรอ ถึงจะบอกว่า...เอ่อ บอกว่าชอบคุณน่ะ แต่เรื่องแบบนี้ฉันก็ไม่ใช่พวกเปิดปุ๊บติดปั๊บนะ แล้วขอน่ะ ทำท่าทางเย็นเป็นน้ำแข็งขั้วโลกแบบนี้ฉันไม่สนหรอก...ถึงแม้เมื่อคืนนี้จะเหมือนเสนอก็เถอะ”
หยุดพึมพำเบาๆ ก่อนจะพูดต่อเต็มเสียง
“ฉันชอบผู้ชายลุคอบอุ่น อ่อนโยน ดวงตาก็ต้องหวานเชื่อม ถ้าคุณทำแบบนั้นฉันอาจจะ...”
“คุณไม่มีทางเลือก ผมสามารถฝึกให้คุณควบเก่งกว่าทุกคนที่คุณเคยเจอมาตลอดชีวิต เร็วสิ อย่าทำให้เราเสียเวลาได้ไหม” น้ำเสียงของเขาเริ่มหงุดหงิดเช่นเดียวกับแววตากับสเปกครูสอนขี่ม้าที่เธอชอบ
“อะ...ไอ้บ้า! ก็รู้อยู่ว่าฉันยัง...ยังซิง! คุณยังจะมาพูดจาอะไรบ้าๆ แบบนี้อีกนะ”
คราวนี้เป็นเชสที่ชะงักคิดตามไม่ทัน คิ้วเข้มเหนือดวงตาสีน้ำตาลเย็นชาที่มองตรงไปยังใบหน้าแดงก่ำของ ‘คนซิง’ ขมวดมุ่น ครู่ใหญ่ก่อนที่เสียงเรียบเย็นจะเอ่ยขึ้น ขัดกับแววตาที่พราวขึ้นอย่างไม่รู้ตัว
“ไปเปลี่ยนชุด ใส่กางเกงหรืออะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ไอ้กระโปรงคืบนึงนั่น แล้วเราจะไปฝึกขี่ม้ากัน”
ร่างสูงใหญ่สาวเท้าก้าวเข้าไปอีกหนึ่งก้าว ใบหน้าแดงก่ำที่เห็นทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะใช้ปลายนิ้วชี้เคาะจมูกเชิดรั้นเบาๆ สองที พร้อมกับที่มุมปากกดเป็นรอยยิ้ม “และผมหมายถึงม้าจริงๆ ที่มีสี่ขา ไม่ใช่ควบม้าบนเตียงอย่างที่จิตใต้สำนึกของคุณเรียกร้องหา คุณทนาย”
“โอ...เอ่อ ขี่ม้า เอ่อ...ใช่ เราต้องไปขี่ม้า”
อับอายจนอยากจะมุดดินหนีเป็นอย่างไรเธอเพิ่งเข้าใจเดี๋ยวนี้เอง ใบหน้าที่แดงก่ำอยู่แล้วยิ่งแดงจนเจ้าตัวกลัวว่ามันจะปริแตกในวินาทีใดวินาทีหนึ่ง
พระเจ้า! นี่เธอมีความคิดลึกล้ำต่อยอดยาวไกลเป็นกิโลอย่างนั้นได้ยังไง