เกมหัวใจมาเฟีย

เล่มนี้เคยตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์อินเลิฟในชื่อ 'ฤทธิ์สวาททายาทมาเฟีย' นะคะ
แต่ในฉบับอีบุ๊คนี้ได้ปรับปรุงและเพิ่มเติมเนื้อหาบางส่วนจนสมบูรณ์ครบถ้วนมากกว่าเดิม หวังเป็นอย่างยิ่งว่าผู้อ่านจะมีความสุขกับการอ่านนิยายเล่มนี้นะคะ


^^Y

เธอเป็นอาหารเช้าราคาถูกที่เขาโหยหาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เขาอยากกลืนเธอทั้งตัวตั้งแต่ที่เห็นหน้าตรงประตูนั่นแล้ว ใบหน้ารั้นนิดๆของหญิงสาวที่ไม่รู้ตัวว่าควรจะดีใจที่คนอย่างเขาเรียกเธอมา...เพราะอันที่จริง ผู้หญิงชนิดเธอนี้ ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะถูกเนื้อต้องตัวเขา ผู้หญิงธรรมดาสามัญที่เป็นแค่เด็กเสิร์ฟในร้านอาหารไทย

เขาจูบเธอจนพอใจก็ละจาก ริมฝีปากของทั้งคู่ชุ่มฉ่ำและสั่นระริก “ผมไม่มีเวลามาก มีอะไรต้องทำอีกเยอะเลย”

“งั้นก็ไปสิคะ” ไปก่อนที่ความอดทนของเธอจะขาดสะบั้น และอารมณ์จะควบคุมจิตใจ จนเธอไม่สามารถบังคับร่างกายอ่อนปวกเปียกนี้ได้ เพียงแค่เขาคลึงเคล้าเย้าหยอก มันก็ตื่นตระหนกแทบบ้าแล้ว หากคืนนั้นเธอตกเป็นของเขาจริงๆ เธอสุดแสนจะเสียดาย ที่ต้องสูญเสียความสดสาวไป โดยไม่ได้ยลยินความรู้สึกหวามหวิวและน่าตื่นเต้นนี้

“แต่ยังมีเวลาอีกนิด” เขาว่า ดวงตาพราวระยิบ ราวกับแสดงอาทิตย์ที่สาดผ่านระเบียงเข้ามา เธอเริ่มรู้สึกกลัวเขาขึ้นมาในวินาทีนี้เอง “ก่อนอาหารเช้า”

“แต่..แต่ฉันไม่มีเวลา ฉันต้องทำอาหาร...” เธอพูดผิดพูดถูก เพราะความที่ตื่นเต้นจัด

“อาหารอยู่ตรงนี้แล้วนี่นา” เขาเริ่มตะล่อมเธออีกครั้ง

“คุณเพิ่งตื่นนอนเลยเป็นแบบนี้ เมื่อคืนคุณฝันถึงใครหรือคะ” เธอเย้ยหยันในน้ำเสียง แน่ล่ะ อย่างเขารึจะฝันถึงเธอ ผู้หญิงมากมายที่วนเวียนอยู่ในชีวิตของเขาล้วนแล้วแต่เลิศเลอเพอร์เฟค หากเธอจะเป็นได้ดีที่สุด ก็คงแค่โถส้วมที่เขาระบายของเสียทิ้ง “หรือตาคุณยังพล่า เห็นไม่ชัดว่าเป็นฉัน”

“ผมฝันถึงใครไม่สำคัญหรอก แต่ตอนนี้ ผมต้องเรียกค่าคุ้มครองจากคุณ”

“ค่าคุ้มครอง”

“คุณต้องจ่ายมันให้ผม”

ร่างกายของเธอมีค่าเท่ากับเงินไม่กี่ยูโรที่ต้องจ่ายให้กับอิทธิพลลึกลับของคนนอกรีต เขาเรียกเธอมาเพื่อบำเรอความต้องการของตัวเอง หลังจากสุขสมกับสาวๆของตัวเองในฝัน เขาคงหาที่ระบายไม่ได้จริงๆ

“ฉันต้องจ่ายกี่ครั้ง” เธอรู้แล้วว่าน้ำตาตกในมันเป็นอย่างไร เจ็บปวดเสียยิ่งกว่าร้องไห้จริงๆ

“ไม่นานหรอก บางทีอาจจะเร็วกว่าที่คุณคิด ผมมีเป้าหมายที่ใหญ่มาก” หญิงสาวที่สรรพคุณครบครัน ไม่ใช่ขาดเสียทุกอย่างเหมือนเธอ เพราะเธอเป็นแค่ดอกไม้ริมทางที่ไม่ได้มีค่าอะไรให้จดจำ ขย้ำขยี้ให้หนำใจแล้วโยนทิ้ง ไม่ต้องสนใจ ไม่ต้องแคร์ว่ามันจะเหี่ยวแห้งตาย กลายเป็นเศษละอองหรือฝุ่นในอากาศ

“ปกติผมไม่ชายตาแลผู้หญิงระดับคุณหรอกนะ”