หอมปรารถนา

หลังจากที่เขาบอกว่าจะลองคบกับเธอดู เธอดีใจมากจนอยากจะกอดเขาแน่น ๆทั้งคืน แต่พอเวลาผ่านไปแค่ 10 ชั่วโมงเท่านั้น...



“ฮะ...” หากพอได้เห็นคนที่ยืนอยู่หน้าประตูผ่านช่องเล็ก ๆนั่น ทัดเทพตัดสินใจเปิดประตูทันที ด้วยความแปลกใจ
“ทัดคะ” หมอเดียร์โผเข้ากอดชายหนุมทันที โดยที่ชายหนุ่มตั้งแต่แทบไม่ทัน เจ้าหล่อนกอดแน่น พลางสะอื้นให้จนตัวสั่น
“เดียร์...ใจเย็น ๆครับ...ไม่เป็นไรนะ” เขาไม่รู้ว่าหญิงสาวเป็นอะไร รู้เพียงแค่ว่าเธอกำลังเสียใจอย่างหนัก
“ขอโทษค่ะทัด เดียร์ขอโทษ” ทัดเทพไม่รู้ว่าคราวนี้ เธอขอโทษเขาด้วยเรื่องอะไรอีก แต่เขาก็ไม่ได้อยากจะถามเธอในเวลานี้ และการปลอบใจได้ดีที่สุดก็คือการกอดเธอไว้
‘นี่ฉันยังมีตัวตนอยู่รึเปล่าเนี่ย’
พิมพ์ใจที่เพิ่งหายจากการตะลึงกลับมาถามตัวเองซ้ำๆในหัวว่าเธอยังมีตัวตนอยู่รึเปล่า เพราะเค้าลางบางอย่างบอกว่าเธอคือส่วนเกินเสียแล้ว
ยิ่งพอทัดเทพหันมาเห็นเธอ ขณะที่เขากำลังกอดปลอบใจหมอเดียร์อยู่นั้น สายตาของเขากำลังร้องบอกเธอว่าขอโทษอย่างชัดเจน
เขากำลังรู้สึกผิดต่อเธอ...และเขาเลือกที่จะอยู่ข้างๆหมอเดียร์อย่างไม่ต้องสงสัย
พิมพ์ใจ...นี่ไม่ใช่ที่ของเธอ...เรื่องเมื่อคืนมันเป็นแค่ความฝันเท่านั้นเอง
พิมพ์ใจยิ้มให้ทัดเทพอย่างเข้าใจ ก่อนจะเดินเข้าห้องนอนเพื่อปล่อยให้ทั้งคู่ได้พูดคุยกันตามลำพัง เธอคิดว่าพวกเขาคงปรับความเข้าใจกันได้ในที่สุด


ทันทีที่สบตากัน...ในคราวแรกของวินาทีที่จะต้องเลิกรากัน...มันเป็นอะไรที่เจ็บปวด...เจ็บปวดไปถึงกระดูกเลยทีเดียว
สายตาของเขาทำให้เธอรู้ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้ สีหน้าของเขาบ่งบอกว่ารู้สึกผิดอย่างเต็มที่
“พิมพ์...” น้ำเสียงสั่นเครือของเขาทำให้เธอแทบใจสลาย เขาไม่เลือกเธอจริง ๆนั่นแหละ
“ไม่เป็นไร” เธอฝืนยิ้มให้เขา ทั้งที่แววตาเจ็บปวด “ไม่เป็นไรหรอก...ไม่ต้องพูดอะไร...ทำตามที่หัวใจต้องการเถอะ...มันอยากอยู่ที่ไหน คุณรู้ดีนี่”
“ผมขอโทษ” เขากลั่นมาจากความรู้สึกใต้ก้นบึ้งของหัวใจอย่างที่เธอสัมผัสได้ เธอเพียงแค่ยิ้มบางๆให้เขาก่อนจะเดินจากมา...

เดินจากมาให้ไกลจากเขา เพื่อที่เธอจะได้ร้องไห้ให้สาสมกับความเจ็บปวดที่เธอได้รับในวันนี้...............