ใยเสน่หาโรมัญญิการ์

“ใครปล่อยให้คุณเข้ามา ออกไปซะ ผมต้องการพักผ่อน”
หิรัญญิการ์แกล้งทำเป็นหูทวนลม ไม่ได้ยินที่เขาออกปากไล่ เธอยืนมองเขาเงียบๆ โดยไม่พูดอะไร ปล่อยให้เขาระบายโทสะออกมา เธอจะไม่ขัดใจเขา จะยอมตามใจเขาทุกอย่าง และไม่โกรธเขาด้วย หญิงสาวท่องประโยคเหล่านั้นซ้ำๆ อยู่ในใจ
“ทำไมถึงได้ดื้อด้านแบบนี้นะ ไล่แล้วยังไม่ยอมไปอีก”
หิรัญญิการ์นิ่งเงียบ และความเงียบของเธอก็ทำให้คนบนเตียงเป็นฝ่ายหมดความอดทนเสียเอง เขาพลิกตัวหันกลับมา
“รู้ตัวใช่ไหมว่า ‘ผิด’” เสียงทุ้มเน้นหนักในคำหลัง
“คะ?” หิรัญญิการ์เลิกคิ้วขึ้น
“ผมถามว่ารู้ตัวใช่ไหมว่า ‘ผิด’” เขาย้ำมาอีก
“เอ่อ...” หิรัญญิการ์อึกอัก
“จะไถ่โทษให้ผมยังไง” เสียงถามคาดคั้น หากแต่คำตอบที่ได้รับคือความเงียบ โรมันถอนหายใจเฮือก “ถ้าไม่รู้ว่าจะไถ่โทษยังไง ก็ขึ้นมาบนเตียงนี่ เดี๋ยวผมจะบอกให้”