ทาสพิศวาสบำเรอรัก ฉบับพิเศษ1

“คุณทำเหมือนคุณกำลังหึงผม ทุกครั้งที่มีคนส่งข้อความเข้ามา สายตาแบบนั้น...คุณจะใช้มันทุกครั้งที่คุณจะประชดประชันเรื่องที่คนอื่นเข้ามาพัวพันกับผม ผมพูดถูกใช่มั้ยครับ?” สิ่งที่ทาสหนุ่มกล่าวมาราวกับลิ่มที่ทิ่มแทงใจดำ ทำให้รัญรพี เม้มริมฝีปากจ้องเขาเขม่น ก่อนจะเปลี่ยนทีท่าเป็นแสยะยิ้ม
“แหมรู้ใจจังเลย เธอรู้ใจชั้นถึงขนาดนี้แสดงว่าพร้อมที่จะเปลี่ยนสถานะแล้วสินะ”
“อึก” รัชปัญถึงกับนิ่งเงียบ นึกไม่ถึงว่าการที่เขาไล่ต้อนเธอจะทำให้กลายเป็นการตีกรอบตัวเอง ถ้าหากจะก้าวไปข้าง หน้าก็เป็นอันว่าเขายอมรับตามที่เธอพูด ถ้าหากถอยไปด้าน หลัง ก็เท่ากับยอมรับว่าหลงตัวเองคิดเป็นตุเป็นตะ ว่าเธอนั้นมีเยื่อใย
“ทำไมล่ะ? พูดไม่ออกเลยเหรอ” แววตาเยาะเย้ยราวกับกำลังบอกเขาว่า อย่าได้อาจหาญใช้ตรรกะเอาชนะเธอ เพราะมันยังเร็วไป ถ้าหากเขายังไม่สำเร็จเคล็ดวิชาเล่นแร่แปรธาตุเสียก่อน น้ำบนใบบอนที่ว่ากลอกกลิ้งยังไม่ลื่นไหลเท่ากับลิ้นของรัญรพี ที่ไม่ได้มีดีแค่ยอกย้อน การเร่งเร้าเย้ากระตุ้นความกระสันลิ้นของเธอก็ทำได้ดีไม่แพ้กัน