ลิ้มรักมธุรส

“หนูต้องแต่งงานกับอาธรนะแสนหวาน” ประโยคบอกเล่าธรรมดาออกจากปากผู้เป็นบิดาของเธอ แต่สำหรับเธอผู้เป็นเจ้าของชื่อ ประโยคนั้นเปรียบเสมือนฟ้าที่ผ่าลงตรงกลางหัวใจดวงน้อยๆ ของเธอ
“อะไรนะคะพ่อ พ่อจะให้หนูแต่งงานกับเพื่อนพ่อ พ่อล้อเล่นหรือเปล่าคะ”
“พ่อพูดจริง แล้ววันที่ยี่สิบเดือนหน้าก็คือฤกษ์แต่งงานของลูกกับไอ้เจ้าธร” สีหน้าจริงจังของคุณไพโรจน์ทำให้บุตรสาวคนเดียวนิ่งช็อคไป
“...”
“แสนหวาน ลูกได้ยินที่พ่อพูดไหม” คนเป็นพ่อเริ่มใจคอไม่ดีที่เห็นบุตรสาวนิ่ง แม้จะเห็นใจบุตรสาวแต่เขาก็จำเป็นต้องทำเนื่องจากได้รับปากกับรุ่นน้องหนุ่มคนนั้นไว้แล้ว และนี่ก็ถึงเวลาที่เขาควรจะบอกเรื่องนี้กับลูกสักที
“หนูได้ยินค่ะพ่อ แต่หนูแค่ไม่เชื่อว่าพ่อจะจับหนูคลุม ถุงชนกับเพื่อนพ่อ”
“ตามหลักแล้วเขาไม่ใช่เพื่อนพ่อ แต่ไอ้เจ้าธรมันเป็น รุ่นน้องพ่อตั้งสิบปี”
“ถึงเขาจะเป็นรุ่นน้องพ่อสิบปี แต่อาธรเขาแก่กว่าหนูตั้งสิบห้าปีเลยนะคะ ไม่รู้ล่ะ ยังไงหนูก็ไม่แต่งงานกับเพื่อนพ่อเด็ดขาด” แสนหวานยืนยันในสิ่งที่ตัวเองต้องการ

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ผีผ้าห่ม ผ้าห่มมีผีด้วย กรี๊ดๆ” เธอกรีดร้องออกมาจนเขาต้องรีบปิดปากไว้เนื่องจากเกรงใจบ้านพักหลังข้างๆ
“แสนหวานครับใจเย็นๆ ผีมันไม่มีจริงหรอก”
“แต่เมื่อกี้พี่ธรบอกแสนหวานว่า จะเจอผีผ้าห่ม”
“ผีผ้าห่มมันไม่ใช่ผีแบบนั้น”
“แล้วมันเป็นผีแบบไหนคะ” คนที่ไม่รู้จักผีผ้าห่ม ทำหน้างง
“คงถึงเวลาที่พี่จะบอกเราเรื่องผีผ้าห่มแล้วสินะ” คนเจ้าเล่ห์ถามพลางนึกขอโทษว่าที่พ่อตาในใจที่ห้ามใจตัวเองไว้ไม่ไหวแล้ว
“บอกมาค่ะ แสนหวานอยากฟัง”
“ฟังอย่างเดียวไม่ได้ครับต้องทำไปด้วย”