บัญชามาร

อัลแบร์โต้ รอสซี่ มหาเศรษฐีหนุ่มบราซิลสุดเซ็กซี่
ตัดสินพิพากษา เพลงพิณ ศุภกิจจานนท์ ด้วยทัณฑ์สวาท
เมื่อสาวน้อยเป็นสาเหตุสำคัญที่ทำให้เจ้าสาวของเขาจากไปตลอดกาล


“เพลง... เพลงอยากรู้ว่าคุณอัลจะพาเพลงไปไหน” อัลแบร์โต้หยุดเดิน หันมาแสยะยิ้มร้ายกาจให้
“นรกไง! นรกที่จะทำให้เธอตายทั้งเป็น เหมือนกับที่ฉันกำลังตกอยู่ในขณะนี้ เธอต้องเจ็บยิ่งกว่าฉันร้อยเท่าพันเท่า!”
ใบหน้างามของเพลงพิณซีดเผือดจนไร้สีเลือดมากขึ้นกว่าเดิมหลายร้อยเท่า
“คุณอัลจะฆ่าเพลงหรือคะ...”
“ไม่หรอกเพลงพิณ ตายน่ะมันทรมานน้อยไป ผู้หญิงสารเลวที่วางแผนฆ่าเพื่อนรักได้อย่างเธอมันต้องทรมานแสนสาหัส
ฉันจะทำให้เธออยากตายมากกว่าอยากอยู่ คอยดูก็แล้วกัน...”
เพลงพิณส่ายหน้าทั้งน้ำตา เสียงสะอื้นหลุดออกมาเป็นระยะด้วยความเสียใจ
“ถึงคุณอัลจะฆ่าเพลงให้ตาย เพลงก็ยังยืนยันคำเดิมค่ะว่าเพลงไม่ได้เจตนา มันเป็นอุบัติเหตุจริงๆ หากเพลงรู้ว่าจะเกิดขึ้นเพลงไม่มีวันให้วิคกี้ขึ้นมานั่งด้วยหรอกค่ะ”
“โกหก! ผู้หญิงอย่างเธอปลิ้นปล้อนเก่งจะตาย”
“โอ๊ย! เพลงเจ็บ” ร้องออกมาเมื่อถูกคนตัวโตกระชากเข้ามาปะทะกับร่างกายกำยำแข็งแกร่งอย่างไม่ปรานี นิ้วแกร่งที่แข็งปานคีมเหล็กบีบคางมนเต็มแรง
“น้องเธอเล่าทุกอย่างให้ฉันฟังหมดแล้ว ความเลวของเธอไม่เป็นความลับอีกต่อไปแล้วล่ะ เพลงพิณ”
“เพลงไม่รู้ว่าเพียงบอกอะไรกับคุณ แต่เพลงยืนยันด้วยเกียรติของตัวเองว่าเพลงไม่เคยคิด ไม่เคยทำอะไรที่ผิดต่อวิคกี้ เพลงรักและจริงใจกับวิคกี้เสมอ...”
“ผู้หญิงแพศยาแบบเธอมีเกียรติด้วยอย่างนั้นเหรอ” น้ำเสียงของอัลแบร์โต้เต็มไปด้วยความเยาะหยัน ขณะที่เขาจับร่างของหล่อนแบกขึ้นบ่าและก้าวยาวๆ มุ่งหน้าไปที่รถ
“หุบปากซะ แล้วก้มหน้าก้มตาชดใช้ความผิดของตัวเองดีกว่า เพราะในเมื่อกฎหมายทำอะไรคนชั่วแบบเธอไม่ได้ ฉันนี่แหละก็จะกฎหมายทำลายผู้หญิงแพศยาอย่างเธอเอง”