ไฟล้อมน้ำค้าง

เขาคือซาตานร้ายดีๆ นี้เอง เป็นทั้งเปลวไฟและทั้งน้ำทิพย์ที่ชโลมอาบหัวใจดวงน้อยๆ ของเธอในคราวเดียวกัน!!!

สายลมเย็นๆ พัดพลิ้วหวิวลู่มากระทบกับยอดของต้นปีบจนดอกรูปแตรสีขาวซึ่งส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ ร่วงกราวลงมาสู่พื้นดินเบื้องล่าง นัยน์ตาสีดำสนิทกลมโตแหงนมองไปบนเวิ้งฟ้า ในใจนั้นประหวัดคิดไปถึงบ้านที่ตนจากมา ป่านนี้พ่อของเธอคงจะหลับฝันดีแล้วกระมัง
ทันใดนั้นเอง...กลิ่นฉุนกึกของแอลกอฮอล์ก็ลอยละลิ่วคุกคามจมูกเชิดรั้น พร้อมๆ กับร่างสูงใหญ่สีหน้าทะมึนทึงของกฤษฎาก้าวเข้ามาด้วยแววตาวาวโรจน์
นิรชายืนตัวแข็งทื่อ ริมฝีปากเม้มตรงจนกลายเป็นสีขาวซีด และรู้สึกปั่นป่วนเมื่อเห็นชายหนุ่มกำลังตรงมาหาเธอราวกับหมาป่าเห็นลูกแกะ!
“เอ่อ...คุณไฟมาแต่ไหนเหรอคะ...”
เสียงหวานเอ่ยทักเบาๆ อย่างไม่อาจจะหลีกเลี่ยงได้ ขณะจ้องมองเขาด้วยความหวาดระแวง แต่ก็ยังคงพยายามรวบรวมความกล้าฝืนใบหน้าให้ดูเป็นปกติ
“ถามทำไม!” ชายหนุ่มกระชากเสียง ดวงตาหรี่ลงเป็นแนว พลางเดินวนไปมารอบตัวของเด็กสาวราวกับนักล่าที่กำลังดอมดมเหยื่ออันโอชะ
นิรชาหน้าซีดเผือด เหงื่อแตกพลั่ก ความหวาดกลัวแทรกซึมเข้าสู่เส้นเลือดในกาย ก่อนจะตัดสินใจกลั้นลมหายใจรีบเดินหนีไปโดยเร็วที่สุดเมื่อบรรยากาศเริ่มไม่ค่อยจะสู้ดีนัก แต่ทว่ากลับไม่ง่ายอย่างที่คิด เพราะร่างสูงใหญ่รีบสาวเท้ายาวๆ ตรงดิ่งมาขวางทางเอาไว้แล้วไล่ต้อนร่างอ้อน แอ้นให้ถอยกรูดจนแผ่นหลังนุ่มนิ่มชนกับราวไม้ของเฉลียงบ้าน
“คุ...คุณไฟจะทำอะไร?”
“ทำให้เธอรู้ว่าเป็นผู้หญิงไม่ควรจะออกมาเพ่นพ่านในยามวิกาล เพราะที่ฟาร์มแห่งนี้มีแต่คนงานผู้ชายกลัดมันทั้ง นั้น” ชายหนุ่มตวัดมือหนากระชับที่ไหล่กลมกลึง ก่อนจะออกแรงกระชากเข้ามาหาตัว “และอาจจะรวมฉันด้วยอีกคน!”
“ไม่นะคะ...” เด็กสาวละล่ำละลักขอร้อง เรือนกายสั่นระริก