รักล่ามใจ

“มองหน้าฉันลุง อย่ามองขา”
“ขาคุณสวยมากจริงๆ ขอจับได้ไหม”
“ลุงนี่หาเรื่องเข้าคุกตลอด”
คนที่หาเรื่องเข้าคุกยังไม่สำนึกเสียอีก ยังเอาแต่จ้องจนหญิงสาวถอนหายใจ เบื่อหน่ายคนที่คลั่งไคล้รูปร่างของเธอจนเหมือนคนบ้า
“แก้ผ้าสิแล้วจะยอมให้จับ”
“ผมแก้ก็ได้” สกายเลอร์ตอบรับไม่เดือดร้อน ปกติเป็นผู้ชายจะต้องอายเวลาแก้ผ้าทำไม ตอนที่เดินชายหาดเขาก็เคยแก้ผ้าอาบแดดมาแล้ว
ส่วนเวหาที่ยืนกอดอกพิงเคาน์เตอร์ในห้องครัวจิกมือกับท่อนแขนเมื่อเขาเริ่มถอดเสื้อแขนยาวสีทึบก่อน เรือนกายนั้นไม่ได้ผอมและบึกบึน สกายเลอร์อาจจะเป็นผู้ชายที่ไม่ออกกำลังกายเลยแต่เขากลับไม่อ้วน รูปร่างดูสมดุลตามธรรมชาติ ตอนที่เสื้อยืดสีขาวร่วงหล่นจากเรือนกายท่อนบนที่เธอเคยเห็นมาแล้ว บ่ากว้าง เอวสมดุลเป็นไม้แขวนเสื้อ รูปร่างแบบนี้สวมสูทได้สวย อาจจะสวยกว่าเธอหรือเพื่อนของเขาด้วยซ้ำ ตอนที่นิ้วมือหนาแตะขอบกางเกงขายาว เธอก็เบนหน้าหนี
เอาจริงหรือเนี่ย
รับมือยากเกินไปแล้ว
ไม่ไหวคนคนนี้
“พอ”
คนที่กำลังจะถอดกางเกงเหลือบตามองหญิงสาวที่เม้มปากหันหน้าหนีไปอีกด้าน มือของเธอกอดอกแน่นจนเหมือนเกร็ง
อะไร?
เธอไม่สบอารมณ์เรื่องอะไร
“โทษทีที่ผมไม่ใช่อาหารตาที่น่ามอง ผมไม่ใช่สายกีฬาเหมือนเคนดัล หุ่นเลยไม่ล่ำไม่มีกล้าม”
“ไม่ใช่” เวหาว่าเบาๆ
“ครับ”
ไม่ใช่แบบนั้น เธอเองก็อยากถามตัวเองเหมือนกันว่าทำไมหุ่นของผู้ชายคนนี้ถึงทำให้เธอเลือดลมพลุ่งพล่านขนาดนี้ ต้องเป็นเพราะจูบเมื่อวานแหงๆ
“พอเถอะ อยากจับก็มาจับ ให้เวลานาทีเดียว แล้วก็ทำอาหารเช้าได้แล้ว"