ดีไซน์ลวงมัดใจรัก

ชายหนุ่มบางคนก็ยังมีนิสัยของ ‘เด็กผู้ชาย’ อยู่มาก เป็นยังไงนะหรือ?...ก็ชอบเรียกร้องความสนใจจากผู้หญิงที่ตัวเองชอบด้วยการ...กลั่นแกล้ง
ทั้งที่ปรกติออกจะมั่นใจเกินร้อย แต่พอเจอคนที่ชอบจริงๆความมั่นใจไม่รู้หายไปไหนหมด จึงต้องเรียกร้องความสนใจจากเธอด้วยวิธีการแบบเด็กๆ
-------------------------
“ถูกต้อง คุณไม่โง่หรอก ผู้หญิงที่โพรไฟล์ดี สวย รวย เก่ง และอายุมากกว่า มันเป็นสิ่งท้าทายให้ผู้ชายบางคนอยากเอาชนะ ถ้าทำสำเร็จเธอก็เปรียบเหมือนถ้วยรางวัล การันตีเสน่ห์ของเขา”
“บ้าบอ! ชั่วร้ายที่สุด คิดแบบนั้นได้ยังไง ฉันไม่ยอมเป็นถ้วยรางวัลของใครหรอกนะ” ถ้ามีสติรับรู้สักนิด ชมพูนุชต้องเห็นถึงความผิดปกติของบทสนทนาระหว่างเธอกับเขา
“ผมรู้...”
มือบางยกขึ้นวางบนหน้าอกเขา “แล้วคุณล่ะ อยากได้ถ้วยรางวัลไหม...คะ?”
ลำพังแค่คำถามนั่นกับสีหน้าเชิญชวนกึ่งท้าทายก็แย่พอแล้ว นี่มือของเธอถึงขนาดแกล้งเขี่ยจนกระดุมเสื้อเม็ดแรกของเขาหลุดออก เพื่อยับยั้งไม่ให้กระดุมเม็ดที่สองหลุดตามไป จำต้องคว้าข้อมือเธอเอาไว้
“ชมพู่!...” ปรามเสียงเข้ม “คุณไม่รู้ตัวหรอกกำลังทำอะไรอยู่”
รอยยิ้มบนริมฝีปากอิ่มสวยขยายกว้าง พร้อมเสียงหัวเราะเบา ๆ “รู้สิ รู้ดีทีเดียว...แต่สำหรับคุณ อาจไม่อยากได้ถ้วยรางวัลอีกแล้ว เพราะมีสะสมไว้หลายใบ ถ้าอย่างนั้น...ขอฉันเป็นคนล่าถ้วยรางวัลบ้างสิ คุณสมควรดีใจนะที่ได้เป็นถ้วยรางวัลใบแรกของฉัน”
“คุณไม่ควรทำแบบนี้!” ถือเป็นคำเตือนจากใจจริงและจริงใจอย่างที่สุดของเขา
“ควรสิ ทำไมจะไม่ควร วาเลนไทน์ทั้งทีปล่อยให้เสียเปล่าได้ยังไง มันต้องฉลอง”
“ได้ งั้นเรามาดื่มฉลองวาเลนไทน์กัน แต่คุณต้องถอยไปก่อนนะ ผมจะกลับไปหยิบเครื่องดื่มที่ห้องมา คุณจะดื่มอะไรล่ะ ไวน์ วิสกี้ หรือบรั่นดี ผมมีสะสมไว้หลายขวด”
“ม่ายยยย...ไม่เอา” ส่ายหัวไปมาทำหน้ารังเกียจ “ของพวกนั้น ‘อ่อน’ เกินไป อยากได้เหล้าขาวมากกว่า มีมั้ย”
“เอ่อ...”
เห็นเขาอ้ำอึ้ง เธอจึงย้อนเข้าให้อย่างรู้ทัน “คิดจะหนีกลับห้องล่ะสิ ฝันไปเถอะ!”
“เปล่าสักหน่อย” ชายหนุ่มเริ่มจนปัญญา “คุณถอยออกไปก่อนเถอะ แล้วมานั่งคุยกันดี ๆ ”
“ไม่อยากคุย”
“งั้นมาดื่มกัน คุณอยากได้เหล้าขาวใช่ไหม เดี๋ยวผมไปซื้อให้”
เธอแสดงความดื้อรั้นโดยการส่ายหัวอีกครั้ง “ไม่รู้หรือไง วาเลนไทน์คือวันเสียตัวแห่งชาติ ฉันอยากเสียตัวมากกว่าดื่มของพวกนั้น”
“คุณเมาแล้วจริง ๆ”
“ไม่เมา"
“ถ้าไม่เมา คุณต้องรู้สิว่าพูดอะไรออกมา”
“อือ...” พยักหน้าหงึก ๆ “รู้ทุกอย่าง” ยิ่งพูดลมหายใจของเธอยิ่งเคลื่อนเข้าใกล้เขามากขึ้น “และรู้ด้วยว่ากำลังจะทำอะไร...”