ลิขิตรักข้ามกาลเวลา ตอน หอมอาชาไนย (ลูกชายอ๋องกุ้ย+ยิปซี)

บุรุษใดไหนเล่า จะปลุกเร้าเสน่หา
บุรุษใดไหนเล่า จะปลุกเร้ากามา
บุรุษใดไหนเล่า ก็ไม่เท่า ‘กุ้ยหย่งเฟิง’

-------------------------

“ช่วยข้าด้วย”
เสียงร้องขอความช่วยเหลือทำให้หญิงสาวที่กำลังหน้านิ่วเพ่งมองไปที่หน้ากระท่อมของตน.. ใครคนหนึ่งที่นั่งเอามือทาบหน้าอกอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ทำให้หัวใจของนางเต้นระรัว ก่อนจะรีบก้าวเท้าถี่เข้าไปหาเขา
“คุณชาย!”
“ช่วยข้าด้วยจำปี”
“ท่านบาดเจ็บเหรอเจ้าคะ” หญิงสาวถอดตะกร้าสานออกจากหลังแล้วรีบนั่งลงใกล้ๆ ด้วยความห่วงใย
“อือ ขอมือหน่อย” หย่งเฟิงร้องขอด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด “ไหล่ด้วยไหล่” แล้วซบหน้ากับไหล่บอบบางที่รีบเอียงมาให้ “ข้าไม่ไหวแล้วจำปี”
“ข้าจะไปตามคนมาช่วยนะเจ้าค่ะ” หญิงสาวพูดเสียงสั่นเครือด้วยความห่วงใยระคนตกใจ
“อย่าไปนะ ข้าหน้ามืด มองอะไรก็เป็นคลื่นไปหมด ขอข้านอนพักสักหน่อยนะ” แล้วคนตัวโตก็รีบเอนตัวลงนอนบนตักของนางให้หายคิดถึงเสียเลย
“คุณชาย”
“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นถ้าอยากให้ข้าหายดี” มือใหญ่ของคนที่นอนหนุนตักโอบรัดเอวคอดกิ่ว “ข้าคิดถึงเจ้า อย่าทิ้งข้าไปไหนนะ”