จุมพิตรักซาตานร้าย

“ปล่อย…ปล่อยนะ” หญิงสาววอนขอเสียงแหบ มือทุบต้นไหล่หนา แต่ไร้ซึ่งเรี่ยวแรง และหล่อนก็อยากตบตัวเองที่สุด ที่ถึงแม้ปากจะบอกว่าไม่ต้องการ ทว่าร่างกายกลับโอนอ่อน ยอมให้เขาเข้าเป็นส่วนหนึ่งอย่างง่ายดาย

“ฮือ…” หยดน้ำตาปริ่มออก ก่อนหยดแหมะมาตามร่องแก้ม ซึ่งชายหนุ่มก็ช่วยจูบซับให้ แล้วจูบปากหล่อนราวจะปลอบโยน

ไม่มีคำพูดใดๆอีก นอกจากเสียงครางที่มาพร้อมเสียงสะอื้นไห้ ไม่รู้ว่าควรสุขหรือทุกข์ดี สุขที่ได้อยู่ในอ้อมกอดของเขาอีกครั้ง แต่อีกใจกลับทุกข์ที่รู้ตัวดีว่าเป็นได้แค่นางบำเรอชั่วคราวที่มีค่าแค่วันละไม่ชั่วโมงเท่านั้น


“หนูแซน คุณร้องไห้หนักมากเลยนะ เสียใจเหรอ”

แทนคำตอบ หล่อนได้สะบัดฝ่ามือใส่แก้มซีกซ้ายของศาตนันทน์เข้าให้อย่างจัง

เผียะ !!

“ยัยหนูเปี๊ยก ! คุณตบผมทำไม” เสียงนั้นคำรามในลำคอ ดวงตาเป็นประกายลุกวาว ก่อนจะนิ่งอึ้งเมื่อได้ฟังหล่อนถาม

“ในสายตาคุณ ฉันคือใครกันแน่คะ”

“เป็นหนูแซน เป็นยัยหนูเปี๊ยกจอมจุ้นจ้านไง” เขาตอบเสียงเขียว

“ฉันไม่อยากได้ยินคำตอบแบบนั้นค่ะ” หญิงสาวส่ายหน้าทั้งน้ำตา

“แล้วคุณอยากได้ยินคำตอบแบบไหน” หัวคิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างฉงน

“ฉันเป็นสาวใช้ส่วนตัว หรือเป็นแค่นางบำเรอชั่วคราวของคุณกันแน่คะ”