เทพบุตรอสูร [The Assignment]

“ทำไม จะคุยกับฉันในนี้ไม่ได้เลยเหรอ หรือว่ารังเกียจฉันมากจนทนอยู่ใกล้ๆ ไม่ได้ ฉันแค่จะคุยธุระด้วยเท่านั้น อย่าคิดว่าฉันจะพิศวาสเธอหน่อยเลย”
“ฉันไม่ได้คิดอย่างนั้นหรอกค่ะ แล้วคุณเก้ามีอะไรสำคัญหรือเปล่าคะ”

“ฉันแค่อยากบอกเธอว่า ทีหลังจะไปไหนมาไหนกับไอ้ชิตก็ควรจะมีคนอื่นไปด้วย ฉันไม่อยากให้ใครมาว่าฉันเป็นควาย ปล่อยให้เพื่อนสวมเขาอยู่ได้ เพราะอย่างน้อยๆ ฉันก็ได้ชื่อว่าเป็นผัวเธอ ให้เธอใช้นามสกุลอยู่ จะทำอะไรก็ไว้หน้ากันบ้าง”

“ขอบคุณนะคะที่คุณยังคิดถึงข้อนี้อยู่ แล้วคุณไม่รู้เหรอคะ คนที่เรียกตัวเองว่าผัวควรจะปฏิบัติตัวยังไงกับเมียบ้าง”

“เธอหมายความว่ายังไง”
“คุณเองก็รู้ดีอยู่แล้วนะคะ ว่าคุณทำอะไรไว้บ้าง”

“อะไร ฉันทำอะไร อ้อ! ลืมไปว่าไอ้ฉันมันก็ไม่ได้ทำหน้าที่ผัวที่ดีกับเธอมาตั้งแต่แต่งงานแล้ว อยากให้ทำก็ไม่บอก นี่ที่ไปไหนมาไหนกับไอ้ชิตเพราะอยากได้เรื่องพวกนี้หรอกเหรอ” “ปล่อยนะ ฉันไม่ได้หมายถึงเรื่องนี้ ปล่อย”

“แล้วเธอหมายถึงอะไรล่ะ ฉันก็โง่อยู่ได้ ความจริงคุณพ่อส่งเธอให้มาเป็นเมียฉัน ก็ปล่อยให้เธออดอยากเสียตั้งนาน ถึงเวลาแล้วที่ฉันควรจะทำหน้าที่ผัวอย่างสมบูรณ์แบบกับเธอซักที จะได้ไม่เที่ยวไปเร่ขอกับเพื่อนฉัน มานี่”

“ปล่อยฉันนะคุณเก้า บอกให้ปล่อย ช่วยด้วยๆ ปล่อยฉันนะ”

จุมพิตดุดันถูกส่งให้หญิงสาวอย่างไม่ปราณี ประหนึ่งจะบอกให้เธอได้รับรู้ว่าจูบที่รุนแรงก็เปรียบเสมือนความเกลียดชังในตัวเธอที่เขามีให้ รู้ว่าตัวเองไม่มีความจำเป็นจะต้องดิ้นรนเพื่อหาอิสระให้รอดพ้นจากการตกเป็นของเขาในเวลานี้ เพราะเพิ่งจะคิดขึ้นได้ว่าการมาอยู่นี่ ก็เพื่อทำหน้าที่นี้

แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรทำให้น้ำตาของความเจ็บปวดมันไหลรินออกมา เมื่อมือหนาของเขากำลังปลดเปลื้องอาภรณ์ออกจากกาย อาจจะเป็นเพราะสัมผัสที่เขามอบให้ หาได้มาจากความรักไม่ รู้อยู่เต็มอกว่าเขาไม่มีความรู้สึกนี้ให้ใครได้อีกแล้ว นอกจาก ‘เธอคนนั้น’