เสี้ยวเสน่หา

…ถ้าเราจะมอบหัวใจรักให้กับใครสักคนหนึ่ง แม้จะใช้เวลาเนิ่นนานมากแค่ไหน เราก็พร้อมที่จะวางหัวใจดวงนั้น ไว้ เช่นนั้น แม้ ‘เขา’ จะนิ่งเฉยและเย็นเยือกเพียงใด หัวใจของเรามันอาจเหนื่อยล้าบ้าง…แต่เพียงไม่นานหรอก เดี๋ยวมันจะกลับมาสู้และเริ่มเดินทางต่อไป

ความนิ่งของ ‘พี่ตี๋’ คือความเย็น วาบ ที่ ‘พลอยชมพู’ ต้องสัมผัส และอยู่กับความรู้สึกอันอ้างว้างเช่นนั้น

หลายครั้งที่เจ้าตัวขอบตาร้อนผ่าว เพราะความรักที่เริ่มขึ้นเพียงฝ่ายเดียว นับวันมันยิ่งเหน็บหนาว และเจ็บปวด เมื่ออีกฝ่ายไม่เคยเหลียวแล…ไม่แม้แต่จะทักทายด้วยคำพูดอันอ่อนโยน ทุกอย่างถูกขีดเส้นเอาไว้เพียงแค่ฉากกั้นระหว่างเตียงนอนและห้องนั่งเล่นเท่านั้น