ปลายพิศวาสรักร้าย

“ฉันไม่จำเป็นต้องตอบคำถามเธอ ภัสสิรี เราไม่เกี่ยวข้องกันอยู่แล้วนี่ เธอต้องการอะไรจากฉันล่ะ”
ถามเสียงเนือยก่อนจะถอยห่างเล็กน้อย เธอเห็นมอร์แกนยืนนิ่งสายตาสำรวจสาวไทยคนนี้ตลอดทั้งร่างแววตาของเขานั้นเย็นเยียบขึ้นมาทันที
“เธอทำงานในบ้านเคลตันงั้นสิ?หึ เป็นอะไรล่ะ คนรับใช้รึไง?..อย่างเธอจะเป็นได้มากกว่านี้ก็คงไม่ได้..”
“ก็ใช่..ฉันรับใช้บ้านเคลตัน..ถ้าเธออยากจะฟังอย่างนั้นล่ะก็ ถูกต้อง เธอเดาถูกแล้วภัสสิรี”
“หึ..ไม่ต้องเดาก็ได้ สารรูปอย่างเธอจะทำอะไรได้มากกว่านี้ล่ะ ไม่ได้เรียนจบมหาวิทยาลัย..”
“นั่นเป็นเพราะ พ่อของเธอต่างหากที่ทำให้ชีวิตฉันเป็นแบบนี้ แต่ไม่ต้องห่วงฉันก็ได้ เพราะยังไงซะ ฉันกับแม่ก็มีชีวิตอยู่ได้โดยไม่ต้องพึ่งพาใคร..หึ..ไม่ต้องเรียนจบมหาวิทยาลัยดังๆ โดยต้องยอมจ่ายหนักๆเพื่อได้เรียนในโรงเรียนดังๆ ทั้งๆที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะเรียนจบหรือเปล่า..”
“นังเจนจัด!!” หล่อนอุทานเสียงสูงนัยน์ตาลุกวาววับด้วยโทสะ จีรพัสเหยียดรอยยิ้มเล็กน้อย
“เรียกเจนเฉยๆก็พอแล้วภัสสิรี..หึ..เพราะไม่ว่าจะจบปอสี่หรือปริญญา เวลาโกรธก็ไม่มีอะไรต่างกันสักนิด..แม่กับพ่อเธอ น่าจะมีเวลาอบรมเธอมากกว่านี้นะ..ไม่เหมือนแม่ฉัน ท่านแทบไม่มีเวลาอยู่กับฉันด้วยซ้ำเพราะเราต้องช่วยกันทำมาหากินเพื่อความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นโดยไม่ต้องรอรับมรดกจากญาติๆเหมือนเปรตรอรับส่วนบุญ ซึ่งเอาเข้าจริงๆแล้วไม่รู้ด้วยซ้ำว่ารับมรดกมาแล้วจะรักษาให้รอดจากการล้างผลาญจากพวกลูกหลานที่หน้าตาสวยใสแต่ไร้สมองพวกนั้นหรือเปล่า.....หึ..ฉันไปล่ะ ไม่มีเวลาทะเลาะด้วยหรอกนะ ภัสสิรี งานฉันยุ่งจะตายไป ต้องคอยรับใช้คุณเคลตันทั้งวันทั้งคืน”