เสน่หาสะการะ

‘ถ้าคุณชอบดอกไม้คุณจะเด็ดมัน แต่ถ้าคุณรักดอกไม้คุณจะรดน้ำมัน’
นิยามนั้นอาจถูกสร้างมาเพื่อผู้ชายอย่าง ‘จินตวีณ์’ เพราะเขารักดอกไม้ดอกเล็กๆ ที่ชื่อ ‘สะการะ’ เสียจนไม่กล้าเด็ดเธอมาเชยชม ได้แต่ฟูมฟักเลี้ยงดูอยู่ในอาณาจักรหัวใจของตนเอง หวงแหนกีดกันไม่ให้ใครมาร่วมชื่นชม ความผูกพันยาวนานเสียจนไม่เคยถามหัวใจตัวเองว่าสิ่งที่รู้สึกกับดอกไม้เล็กๆ นั้นคืออะไร เขารู้แต่ว่ารัก และเธอก็คือน้อง รู้แต่ว่าโลกของ ‘พี่จิน’ ต้องมี ‘น้องเอิง’
“แม่ครับ นั่นน้องเอิงนะครับ นั่นเจ้าหญิงน้อยของผมนะครับ”
“แล้วจินรักเจ้าหญิงไม่ได้หรือลูก ใครห้ามลูกไม่ให้รักน้อง หรือจินห้ามตัวเอง”
“ผม...ผมไม่รู้
“ถามใจตัวเองดูสิลูก จินรักใครอย่างที่รักน้องเอิงไหม จินคิดถึงใครเท่าที่คิดถึงน้องเอิงหรือเปล่า ลูกรู้สึกทุรนทุรายที่ไม่ได้พบใครเหมือนอย่างที่ลูกกำลังรู้สึกอยู่ตอนนี้ไหม และจินจะทนได้ไหมถ้าน้องเอิงต้องไปเป็นของคนอื่นที่ไม่ใช่ตัวเอง”
“ไม่ครับแม่...ได้โปรดอย่าพูดแบบนั้น น้องเป็นของผม...ของผมคนเดียว อย่าพูดว่าน้องจะไปเป็นของคนอื่น ผม...ผมทนไม่ไหว...” เสียงของจินตวีณ์คล้ายกับจะสะอื้น
สิ่งที่เก็บกดมาตลอดชีวิตคล้ายจะถูกคำพูดของมารดาถอดสลักออก ภาพความชิดใกล้นับร้อยนับพันจะวิ่งวนเข้ามาในความทรงจำ มันคือความรักความผูกพันที่เขามีต่อน้องน้อยมาตลอดชีวิต เขาเหมือนถูกปลดปล่อยออกมาจากสิ่งที่เรียกว่า ‘ความเหมาะสม’ ชีวิตที่เหลือของเขานับจากนี้จะสามารถมอบความรู้สึกที่ลึกซึ้งดื่มด่ำเช่นนี้ให้ใครได้อีกหากไม่ใช่สะการะ...