หทัยรักบรรณาการ [ชุดบรรณาการแห่งรัก เล่ม ๑]

เมื่อกาลเวลาผันผ่าน จากเด็กสาวชาวบ้านกลายเป็น เจ้าหญิงศาศวัตราราชกุมารี และต้องตกเป็นบรรณาการแห่งหฤษคีรีอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ เมื่อนั้นหัวใจสองดวงจะยังคง ผูกสัมพันธ์ เปี่ยมล้นด้วยความรักความทรงจำระหว่างกันหรือไม่

สำหรับเจ้าหลวงอัคคัญญ์ สตรีผู้นี้... ไม่ว่า ‘เธอ’ จะเป็นใคร แค่สาวชาวป่า หรือ สตรีผู้มีฐานันดรศักดิ์อันสูงส่ง ดวงหทัยของพระองค์ยัง ‘ยึดมั่น’ และ ‘รัก’ คงเดิมมิผันแปร

---------------------------------------------------

“ฝ่าพระบาท!” วรองค์เล็กกระเถิบออกห่างจนแทบจะตกตั่งไม้เสียแล้ว “บรรทมตรงนี้ไม่ได้นะเพคะ!”

“ทำไมเจ้าต้องเอะอะโวยวายด้วยเล่า” คนไม่เป็นเดือดเป็นร้อนยันพระวรกายขึ้นมาจับจ้องพระพักตร์แดงก่ำ “ถ้ำนี้เป็นถ้ำของข้า...ข้าอยากนอนตรงไหนก็ย่อมได้...ฤามิใช่?”

ถ้อยดำรัสถามที่ทำให้คนมีน้ำโหปิดพระโอษฐ์สนิทอย่างเถียงไม่ได้แม้สักคำ!

“เช่นนั้น หม่อมฉันจะไปนอนข้างนอก”

“อ้อ...อยากไปนอนท่ามกลางทหารของข้า...” ทรงหลุบพระเนตรจับจ้องผ้าแถมสีหม่น “...ในสภาพเช่นนี้น่ะรึ”

ก้มดูองค์เองแล้วก็ต้องพระพักตร์ซีดเผือด...ทรงลืมได้อย่างไรว่าอยู่ในสภาพไหน!
แล้วทีนี้...จะทำเช่นไร

“หม่อมฉันจะไปนอนตรงนู้นเพคะ”

‘ตรงนู้น’ ที่ว่าคือที่ที่พระองค์เปลี่ยนฉลองพระองค์

โดยไม่รอฟังคำทัดทาน วรองค์เล็กทำท่าจะก้าวลงจากตั่ง ก็พอดีได้ยินประโยคถัดมา

“งูในถ้ำมันชอบหลบตามซอกหิน ถ้าเกิดนอนๆอยู่แล้วมันเลื้อยมานอนบนตัวเล่า เจ้าจะทำเช่นไร ...แถมตรงนั้นยังหนาว ไม่มีกองไฟให้ความอบอุ่นด้วยนา ศาศวัตรา”

ทรงหาถ้อยคำมาทำให้พระองค์ไม่กล้าเสด็จไปไหน นอกจากบรรทมอยู่บนตั่งเดียวกัน!

คนตัวเล็กอยากจะกรีดร้องเพื่อปลดเปลื้องความอัดอั้นในพระทัย แต่เนื่องเพราะมิใช่วิสัยจึงได้แต่เม้มโอษฐ์จนแทบเป็นเส้นตรง

“ฝ่าพระบาททรงไม่ยอมไปบรรทมที่อื่นแน่แล้วใช่ไหมเพคะ”

รับสั่งถามทั้งที่รู้คำตอบอยู่แล้ว และคนตอบก็แย้มโอษฐ์พลางพยักพักตร์ เอนองค์ลงนอนตามเดิมแล้วจึงตบพระหัตถ์ลงข้างพระวรกาย

“มานอนข้างข้าเถอะ...นอนใกล้กัน อุ่นใจดีมิใช่หรือ” ตรัสราวกับการ ‘นอนข้างกัน’ ของบุรุษและสตรีเป็นเรื่องปกติอย่างไรอย่างนั้น!

“ข้ารับรองว่าจะไม่...ทำร้าย และไม่หักหาญน้ำใจเจ้าแน่นอน”
เมื่อเห็นอีกฝ่ายลังเลก็ทรงยกพระหัตถ์ขึ้นเสมอพระอังสา

“ข้าสาบานด้วยเกียรติของข้า”

เกียรติของกษัตริย์...ยิ่งใหญ่ปานใด ทรงทราบดี และหากถึงขั้นสาบานเช่นนี้ย่อมไว้พระทัยได้ว่าจะทรง ‘ปลอดภัย’ ตลอดคืน

“เจ้านอนตะแคงด้านนู้น ข้านอนตะแคงด้านนี้ เอาหลังชนกันไว้...จะได้อุ่น” ทรงชะงักไปอึดใจก่อนรีบอธิบาย “นอนแบบนี้ ข้าทำบ่อยเวลาไปค้างกลางป่า เป็นการมอบความอบอุ่นแก่กัน...แบบทหาร”

คนฟังพอทำพระทัยได้...อย่างน้อยก็เป็นการนอน ‘แบบทหาร’ ละน่า

วรองค์เล็กค่อยๆ เอนองค์ลงนอน พลิกตะแคงตามเดิม พระวรกายนิ่งแข็งราวกับรูปสลัก กลั้นลมหายพระทัยรอกระทั่งคนข้างๆลงนอนเฉกเดียวกัน จึงค่อยๆผ่อนลมหายพระทัย เมื่อเจ้าหลวงอัคคัญญ์ไม่ได้ทำอะไร ‘เกินเลย’ ...พระองค์จึงปิดเปลือกพระเนตร ก่อนพระสติจะค่อยๆหลุดลอยสู่นิทรารมณ์
คนตัวโตซึ่งนอนตะแคงอยู่ใกล้กันไม่ได้ปิดเปลือกพระเนตร พระองค์ยังคงจับจ้องผนังถ้ำซึ่งปรากฏรูปเงาของแสงไฟวูบไหวไปมาตามแรงลมแผ่วๆที่เล็ดลอดเข้ามา นานพอสมควรกว่าจะรับสั่งสิ่งที่ติดค้างในพระทัย

“ศาศวัตรา...ข้าไม่ต้องการให้เจ้าเป็นแค่สนมอีกต่อไป เจ้าจะต้องเป็นมากกว่านั้น...”

...เป็นสตรีที่อยู่เหนือสตรีทั้งปวง!

เมื่อไม่เห็นอีกฝ่ายรับสั่งว่ากระไร พระองค์จึงค่อยพลิกองค์หันไปทอดเนตร ทรงยันพระองค์ขึ้นมาด้วยพระกรข้างหนึ่ง แล้วจับจ้องวงพักตร์ที่หลับพริ้ม พระเกศาเส้นหนึ่งซึ่งตกลงมาปรกพระพักตร์งดงามถูกหัตถ์ใหญ่จับมาทัดพระกรรณไว้ เผยให้เห็นพระปรางที่ทรงเคยสัมผัสมาแล้ว

ความนุ่มของมันเป็นเฉกใด...พระองค์ไม่เคยลืม
ความหอมติดตรึงพระทัยเพียงใด...ก็ยังคงเป็นเช่นนั้น
แต่จะดีกว่านี้ ถ้าพระองค์ได้สัมผัสอีกครั้งด้วยความยินยอม

ทรงอยากจะจรดปลายนาสิกลงบนพระฉวีขาวผ่อง หากทรงสะกดกลั้นความต้องการขององค์เองไว้ ด้วยไม่อยากทำให้คนตัวเล็กขุ่นเคืองพระทัยและไม่ให้ผิดคำสาบานที่ตรัสไว้ก่อนหน้านี้

ทรงก้มลงกระซิบแผ่วเบาชิดพระกรรณ ฝากความอ่อนหวานส่งผ่านไปกับถ้อยดำรัสนั้นว่า

“จงหลับฝันดีจนอรุณรุ่งพรุ่งนี้ ศาศวัตรา”