พันธนาการทราย

นายพันเอกราชองครักษ์จามาล ซาอิน ริฟฟิก - โรส บัว รสอุบล
ชะตาชีวิตลิขิตให้เขาและเธอครองคู่กันอีกครั้งในชาตินี้


♥ ♥ ♥

รสอุบลช้อนตาขึ้นมอง แผงขนตาดกหนากะพริบไหวอย่างไม่แน่ใจ
“ฉันอยากรู้ว่าคุณคือใคร แล้วพาฉันมาที่นี่ทำไม?”

“ฉันบอกชื่อให้เธอรู้แล้วนี่” เขาย้อนถามกลับ

“ก็ใช่ คุณบอกว่าคุณชื่อจามาล แต่คุณเป็นใครล่ะ เป็นคนดีหรือเปล่า”

“ฮึ...แต่ที่ฉันได้ยินเธอถามซูบิ เธอคิดว่าฉันเป็นโจรทะเลทรายไม่ใช่เหรอ แล้วถ้าใช่ล่ะ เธอจะทำยังไงนางทาสของฉัน” เขาแกล้งพูดขู่ “ฉันจะบอกให้รู้ไว้ ฉันเป็นยิ่งกว่าโจรทะเลทรายเสียอีก ไอ้พวกนั้นน่ะกระจอกเกินไป”

รสอุบลเป็นฝ่ายที่เบิ่งตาโต รู้สึกกริ่งเกรงในคำบอกเล่านั้น อั้นอึ้งพูดอะไรไม่ออก

เขาชะโงกหน้ามาจ้องตาเธออย่างไม่ปรานี พลางเอื้อมมือมาคว้าข้อมือขวาของเธอบีบไว้แน่น จนเธอต้องร้องครางออกมา
“เจ็บนะ...”

“อยากให้เจ็บ จะได้รู้ว่าอย่าได้เที่ยวไปถามอะไรกับใครส่งเดชอีก”

“คุณไม่มีสิทธิที่จะมากักขังฉันนะ ฉันขอบคุณที่คุณช่วยฉัน แต่คุณควรจะปล่อยให้ฉันกลับบ้าน”

“ยังไม่ถึงเวลา ฉันมีงานที่จะต้องรีบสะสาง เราจะต้องเดินทางเข้าไปในทะเลทราย หลังจากเสร็จงานนี้แล้วฉันจะพาเธอไปส่งเอง”

“คุณให้คนของคุณไปส่งฉันที่เมืองหลวงก็ได้นี่”

“ไม่ได้! กำลังคนของฉันมีจำกัด จะให้เสียเวลากับเธอไม่ได้หรอก”

เขาปล่อยมือจากข้อมือบอบบางของเธอ

“เอาล่ะ โรส เธอนอนพักดีกว่าจะได้หายไวๆ อีกสักครู่ ซูบิจะยกอาหารมาให้ เธอนอนหลับไปนาน ร่างกายต้องการอาหารและน้ำแล้ว”

“ไม่...ฉันไม่กินอะไรทั้งนั้น คุณมันจอมโจรชัดๆ ขืนฉันกินอาหารเข้าไปฉันก็ต้องหลับไปอีก คุณก็ไม่ต่างอะไรกับไอ้โอมาร์หรอก”

“ทำตามที่สั่ง แล้วอย่าดื้อ ถ้าสาวใช้ไปรายงานว่าเธอไม่กินอาหาร ฉันจะมาจัดการด้วยตัวเอง”

เขาพูดเพียงเท่านั้นแล้วเดินกลับออกไป โดยไม่เปิดโอกาสให้เธอโต้แย้งอีกเลย

♥ ♥ ♥

เขาก้มดูใบหน้าหวานที่หลับตาพริ้มขณะตกอยู่ในความรัญจวนอย่างพอใจ ค่อยๆ ปลุกเร้าหญิงสาวทีละน้อย ทวีความปรารถนาให้เพิ่มขึ้นอย่างช้าๆ จุดประสาททุกส่วนให้ตื่นเพริดขึ้นมารับความหวามไหวที่เขาก่อขึ้น ลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังอ่อนนุ่มแล้วดึงรั้งร่างบางให้เข้ามาแนบชิดกับเรือนร่างแข็งแกร่งยิ่งขึ้น อกแนบอก หน้าท้องแนบหน้าท้อง ต้นขาเบียดชิดกัน จนรู้สึกได้ถึงความปรารถนาที่เข้มข้นขึ้น และต้องการการปลดปล่อย

“โรส คุณรู้สึกไหม...เราเกิดมาเพื่อกันและกัน จะดีแค่ไหนถ้าเราได้อยู่ใกล้ชิดกันมากกว่านี้ ทุกวันทุกเวลาทุกนาที คุณเป็นหนี้ชีวิตผม ชีวิตต้องแลกด้วยชีวิต คุณพร้อมจะตอบแทนผมหรือยัง หืม...” เขากระซิบเสียงพร่าข้างหูหล่อน

“จามาล...” เธอเรียกเขา ริมฝีปากสั่นระริก ถูกไฟปรารถนาเข้าครอบงำ อยากจะปล่อยให้เขาทำอะไรได้ตามใจ อยากไปให้ถึงฝั่งฝันของความปรารถนาที่ไม่เคยรู้และสัมผัสมาก่อน เธอครวญเสียงกระเส่า สวมกอดเขาไว้แน่นเหมือนกับที่เขากอดเธอ

“ตอบผมมาสิ!” เขาเร่งเร้าแต่น้ำเสียงยังฟังอ่อนหวาน

รสอุบลรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาในใจ รู้ว่าเขากำลังเร่งรัดขอคำตอบจากเธอ เขาใช้ประสบการณ์ที่เหนือชั้นกว่าหลอกล่อให้เธอยินยอมทำตามใจเขา เขาได้ทำลายสติสัมปชัญญะของเธอจนแทบหมดสิ้น

“ไม่!” เธอตอบออกมาในที่สุด หญิงสาวสะบัดตัวออกจากอ้อมแขนของเขาสุดกำลัง “ไม่...ไม่มีวัน คนเลว คิดจะหลอกล่อฉันด้วยวิธีสกปรกแบบนี้น่ะเหรอ ฉันเกลียดคุณ!”
เสียงที่พูดออกมานั้นสั่นเครือ บ่งบอกว่ากำลังอยู่ในภาวะอารมณ์ที่ตื่นกลัวอย่างระงับไม่อยู่ น้ำตาเอ่อขึ้นในดวงตาที่บวมแดงบอบช้ำอีกครั้ง ก่อนที่จะไหลรินอาบแก้ม รสอุบลเกลียดตัวเองที่ปล่อยตัวปล่อยใจ ให้เขาเล้าโลมได้ตามใจชอบ

จามาลปล่อยหญิงสาวในอ้อมกอดให้เป็นอิสระ เขายืนนิ่งมองมาที่เธอ สายตาคมดุจเหยี่ยววาววับดูน่ากลัว จนหญิงสาวต้องก้มหน้าหลบสายตา

“พูดต่อไปสิ ผมอยากรู้เหมือนกันว่าผมดูเลวในสายตาคุณมากแค่ไหน”

“ฉัน...” เธอพูดเบาราวเสียงกระซิบ “คุณปล่อยฉันไปไม่ได้เหรอ กรุณาฉันเถอะ คุณทำตามใจตัวเองแบบนี้ได้อย่างไร ฉันเป็นคนต่างชาติต่างศาสนากับคุณนะคะ ประเพณีเราไม่เหมือนกัน คุณนึกถึงครอบครัวของฉันบ้างสิคะ” เธอหยุดถอนสะอื้น แล้วพูดต่อ “ป่านนี้คุณพ่อคุณแม่คงเป็นห่วงฉันแทบแย่แล้ว คุณคิดถึงเรื่องนี้บ้างหรือเปล่า”

“ไม่ตรงประเด็นนะ” น้ำเสียงของเขาดุดัน ต่างจากเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้า ที่ยังขับกล่อมได้นุ่มนวลจนเธอเผลอใจให้ไปพักหนึ่ง

รสอุบลสะดุ้ง แต่ยังพยายามอ้อนวอนให้เขาเห็นใจ

“ฉะ...ฉันบอกคุณไปหมดแล้ว คุณแต่งงานกับผู้หญิงในเผ่าของคุณไม่ดีกว่าหรือคะ คุณรับคำขอบคุณจากฉันแทนการบังคับให้แต่งงานไม่ได้หรือคะ เพราะที่คุณขอจากฉันนั้น... มันมากเกินไป ฉันคงให้คุณไม่ได้ กรุณาเถอะนะคะ”

แม้จะมีเพียงแสงสลัวจากดวงจันทร์ แต่ก็ทำให้มองเห็นใบหน้าของนายพันเอกราชองครักษ์เคร่งเครียดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด หญิงสาวรู้สึกหนาวยะเยือกขึ้นมา ร่างกายสั่นเทิ้มจนต้องบีบมือตัวเองไว้ไม่ให้สั่น

“เก่ง...เข้าใจพูด แต่มันไม่ได้ผล เพราะผมได้เลือกเจ้าสาวของผมแล้ว และผู้หญิงคนนั้นคือคุณ ทุกอย่างถูกกำหนดไว้แล้ว ชะตาชีวิตของคุณเป็นเช่นนั้น ยอมรับเสียโดยดีเถอะว่าคุณมาที่บาราคัทเพื่อสิ่งนี้ วิญญาณของเราเรียกร้องหากัน ต่อให้คุณพยายามหนีก็หนีไม่พ้นหรอก” เขาบอกเสียงขุ่น

หญิงสาวปากสั่นเงยหน้าประสานสายตาข่มขู่ของเขา

“คุณต้องมอบหัวใจและเรือนร่างสวยงามของคุณตอบแทนที่ผมช่วยคุณ ผมให้เกียรติคุณถึงได้จัดให้มีพิธีวิวาห์ แต่ถ้าคุณยังดื้อดึงไม่อยากกล่าวคำสาบานในพิธีวิวาห์ ผมก็จะให้คุณเป็นแค่นางบำเรอไม่มีสิทธิอะไรสักอย่างเดียว คุณเลือกเอาแล้วกันว่าต้องการแบบไหน”