จดหมายกามเทพ

“กับบุศนี่ไม่อยากเห็นหน้าไม่อยากอยู่ใกล้กันเลยหรือคะ ถึงได้เอาแต่ไล่กันอยู่ทุกครั้งแบบนี้ ถ้าไม่อยากเห็นหน้าไม่อยากคุยด้วยก็บอกกันตรงนี้เลยค่ะ บุศจะได้รู้แล้วจะได้ทำตัวถูก ”

“ใครกันแน่คะที่ไม่อยากเจอไม่อยากคุยด้วย ใครกันที่ไปไหนมาไหนไม่เคยบอก ใครกันแน่ที่อยากทำอะไรก็ทำตามใจตัวเอง ไม่เคยคิดถึงความรู้สึกของคนอื่นเลย ใครกันแน่คะที่ผิด”

“แล้วมันสำคัญด้วยหรือคะกับการที่บุศจะไปไหนมาไหนโดยไม่บอกใคร พี่เอาแต่พูดว่าบุศไม่เคยนึกถึงความรู้สึกของคนอื่น แล้วคนอื่นที่พี่ว่าเคยนึกถึงความรู้สึกของบุศบ้างรึเปล่า ในขณะที่พี่มีความสุขอยู่กับพ่อเลี้ยงแล้วบุศล่ะอยู่ตรงไหนเป็นยังไง พี่เคยนึกถึงคนคนนี้บ้างไหม ถ้าไม่ได้คิดอะไรกับบุศก็เลิกให้ความหวังกันซักที เลิกเห็นบุศเป็นตัวตลกได้แล้วค่ะ”

“พี่ไม่เคยเห็นใครเป็นตัวตลก แล้วก็ไม่เคยให้ความหวังใคร ที่พี่แสดงออกทั้งหมดมันมาจากความรู้สึกจริงๆของพี่ แต่ถ้าบุศจะคิดแบบนี้ก็ตามใจ พี่คงไม่มีอะไรจะพูดอีก ขอตัวก่อนค่ะ”

หมับ ! บุศยมาศรีบคว้าจับบานประตูห้องเอาไว้ด้วยความรวดเร็ว ก่อนที่มันจะถูกดึงปิดกลับเข้าไปอีกครั้ง ไหนๆก็พูดกันมาขนาดนี้แล้วเอาให้มันเคลียร์กันไปเลยดีกว่าจะได้จบซักที เธอไม่อยากมานั่งคิดเองเออเองแบบนี้อีกแล้ว