เพลิงรักไฟมธุรส

“อ๊ะ...อย่างเพิ่งดีใจไปค่ะคุณภีมะ โทษของคุณยังไม่หมดนะคะ นี่ก็เป็นเพียงบทลงโทษแรกที่คุณจะได้รับจากการหลอกลวงดิฉัน ที่ดิฉันก็ยังจำได้อีกว่าคุณได้ทำความผิดอะไรไว้บ้าง” โรสรินทร์ยิ้มกว้าง ดวงตาเป็นประกายสดชื่นแจ่มใสมากขึ้น
“เอ๊ะ...หรือว่าแค่นี้คุณภีมะไม่กล้า ไม่เป็นไรค่ะดิฉันก็คิดเอาไว้อยู่แล้วเชียว” หญิงสาวพูดจาหมิ่นแคลน เธอยันกายลุกขึ้นจากตักชายหนุ่ม
“ได้ครับได้ พี่ภีมจะทำทุกอย่างที่หนูโรสต้องการ” ภีมะรีบลุกเดินไปที่ชายหาด เพื่อทำตามที่หญิงสาวต้องการ
“เดี๋ยวซิคะพี่ภีมขา” โรสรินทร์ร้องเรียกเสียงหวานเชื่อม “พี่ภีมนั่งลงก่อนซิคะ”
ภีมะได้แต่ทำตามความต้องการของโรสรินทร์อย่างสงสัย ตกลงหญิงสาวโกรธเขาจริงๆ หรือว่ามีอะไรแอบแฝงอยู่ แต่ยังไงซะเขาก็มีความผิดจริงๆ นั่นแหละที่วางแผนการหลอกลวงเธอไป ยังไงก็ต้องยอมรับการลงทัณฑ์เพื่อที่หลังจากนี้เขาและหญิงสาวก็จะได้ครองคู่ครองรักกันอย่างมีความสุข
โรสรินทร์ยิ้มกว้าง พลางขึ้นขี่หลังภีมะ “เอาล่ะทีนี้ก็ไปได้แล้วค่ะพี่ภีม”
ระหว่างการเดินทางโรสรินทร์ไม่ยอมให้ภีมะอุ้มเฉยๆ เธอพยายามที่จะบั่นทอนกำลังเขาทุกทาง สองขากระดิกไปมาอย่างคนอยู่ไม่สุข มือเรียวไล้ไปตามใบหน้าลำคอและยังจะยื่นไปบีบจมูกเขาเสียอีก พอเขาทักท้วงเธอก็จะยกเรื่องที่เขาทำผิดไว้มาขู่
เมื่อถึงชายหาด ภีมะก็วางโรสรินทร์ลงและมองหน้าหญิงสาวอย่างออดอ้อน ก็เขาอายอายที่จะต้องมาทำอะไรเหมือนเด็กๆ อย่างที่เธอต้องการ
“หนูโรสจะลงโทษพี่อย่างนี้จริงๆ หรือคะ”