ใยรักเพลิงปรารถนา

วีรอร...เธอควรจะเป็นแค่เพื่อนของพี่ชายเขา
พิทวัส...เขาควรจะเป็นแค่น้องชายของเพื่อนเธอ
แต่เมื่อเขาและเธอมาพบกันอีกครั้งในงานแต่งงานของเพื่อนของเธอ และเป็นงานของพี่ชายของเขา เพลิงปรารถนาที่เคยซ่อนเร้นจึงประทุขึ้นมาพร้อมกับสายใยรักที่มันไม่เคยจางหายไปไหน
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ดีกันนะ” พิทวัสกอดวีรอรที่ยืนตักข้าวต้มแน่น เขาชูนิ้วก้อยไปตรงหน้าคนที่ยังตักข้าวต่ออย่างเงียบๆ “นะครับทูนหัว ไบร์ทขอโทษ...ดีกันนะครับ” เขาง้อเต็มที่ไม่ได้วางฟอร์มใดๆ
วีรอรมองนิ้วก้อยตรงหน้าก่อนจะยกนิ้วก้อยตัวเองขึ้นเกี่ยวเบาๆ เธอพยายามจะดึงนิ้วน้อยออกเพื่อจะได้ตักข้าวต้มต่อ แต่เด็กยักษ์กลับไม่ยอม เขายังเกี่ยวนิ้วน้อยของเธอเอาไว้แน่น เธอแหงนไปมองคนที่ซ้อนหลังพร้อมกับส่งสายตาสงสัยออกไป
“ถ้าหายโกรธแล้ว ก็หอมไบร์ทสิ...ทำให้ไบร์ทรู้ว่าวีหายโกรธไบร์ทแล้ว” เขาเอียงแก้มไปให้คนตรงหน้าก่อนจะหลับตาพริ้มรอคนในอ้อมกอดให้หันมา
วีรอรอมยิ้มออกมาก่อนจะหอมเบาๆ ไปที่ปลายคางสากไวๆ
“นี่มันคาง...แก้มแบบนี้สิ” เขาหอมฟอดไปบนแก้มนิ่มที่แดงก่ำด้วยความเขินอายของเจ้าของ “รู้จักแก้มแล้วเนอะ” เขาหมุนเธอหันมาเผชิญหน้ากันก่อนจะยื่นหน้าไปใกล้อีกฝ่ายและหลับตาพริ้มรอ
วีรอรมองข้ามไหล่คนตัวสูงกว่าไปทางห้องรับแขก และเห็นบุตรสาวให้ความสนใจไปที่หน้าจอโทรทัศน์ก็เบาใจ เธอหอมแก้มสากเบาๆ ก่อนที่เขาจะหันมาจูบเธอในจังหวะสุดท้ายที่เธอผละออกห่าง เธอยกมือขึ้นแตะริมฝีปากก่อนจะตาโตมองคนที่ลืมตาโพลงมองตรงมาที่ตัวเอง
“ว้า...นี่ก็ปากนะที่รัก ไม่ใช่แก้ม” เขาเอ่ยแซวเบาๆ ก่อนจะจุ๊บเร็วไปบนปากอวบอิ่มที่เผยออย่างงงๆ
“วีหอมแก้มแล้ว...ไบร์ทนั่นแหละชอบแกล้ง” เธอตีคนตรงหน้าเบาๆ ก่อนจะถูกเขารวบเอวบางเข้าไปแนบชิดอีกครั้ง
“หายโกรธไบร์ทแล้วเนอะ” เขาหอมแก้มนวลซ้ายขวาอย่างว่องไว “ว่าไงล่ะครับ...พูดว่าอภัยให้ไบร์ทได้ยินสักคำสิครับ” เขาออดอ้อนก่อนจะดึงเธอเข้ามากอดแน่น
“วีไม่ได้โกรธ ไม่เคยโกรธ...แต่แค่สงสารวิว อย่าทำแบบนั้นอีกเลยนะไบร์ท” เธอขยับออกห่างก่อนจะแหงนหน้าขึ้นมองคนตรงหน้า “วีไม่อยากให้ลูกมีความหวัง ให้แกอยู่แบบมีความสุขอย่างทุกวันนี้วีว่าดีที่สุดนะ” เธอลูบแขนแกร่งคนตรงหน้าเบาๆ ไม่อยากให้เขาเข้าใจผิดว่าเธอตำหนิเขา
“แล้วถ้าไบร์ทจะทำให้มันกลายเป็นเรื่องจริง ไม่ใช่แค่ความหวัง...วีจะตกลงไหม”