เล่ห์กุหลาบ

“ไม่คิดจะป้อนผัวตัวเองบ้างหรือไง” เขาเอ่ยขึ้นมาลอยๆ ปินปีแก้มแดงระเรื่ออย่างอายๆ แต่ก็ยังสรรหาคำมาต่อว่าเขาจนได้
“ปินไม่มีสามีนี่คะ ก็เลยไม่รู้จะป้อนใคร”
“ปินปี” เขาเรียกเธอเต็มยศและคาดโทษเธอในใจ หญิงสาวย่นจมูกใส่ แล้วหยิบแซนวิชเข้าปาก
“หิว…” เขาร้องเรียกความสนใจจนปินปีต้องหยิบแซนวิชไปจ่อที่ปากได้รูป รังสรรค์อ้าปากรับและแกล้งกัดปลายนิ้วเรียวสวยเบาๆ
“คนบ้า” เธอพึมพำ หน้าแดงระเรื่อ
“เอียงหน้ามาใกล้ๆ หน่อยปิน”
ปินปีส่ายหน้าปฏิเสธแบบไม่ต้องคิด ชายหนุ่มหันไปบังคับเธอด้วยสายตา
“ถ้าไม่ทำก็ไม่ต้องเข้าแล้วห้องสอบ”
“ไม่ได้นะคะ เหลือวิชานี้วิชาเดียวปินก็จะจบแล้ว” ปินปีถลาไปจับลำแขนแกร่งเขย่าเบาๆ
“งั้นก็ทำตามที่บอกสิ ง่ายๆ แค่นี้เอง” เขาไหวไหล่ไม่เดือดเนื้อร้อนใจสักนิด ง่ายสำหรับเขาแต่ยากที่สุดสำหรับเธอละไม่ว่า
“ไม่มาหาตั้งหลายเดือน จะเรียกร้องอะไรอีก” เธอพึมพำเอียงแก้มไปใกล้ๆ รังสรรค์ยิ้มฝั่งปากกับจมูกลงบนแก้มพร้อมกับสูดกลิ่นหอมเข้าไปจนเต็มปอด
“สอบเสร็จจะทำมากกว่านี้อีก เตรียมรับมือให้ดีก็แล้วกัน แต่อย่าคิดไปจากฉันเพราะมันเป็นไปไม่ได้”