เกมรักร้ายพันใจซาตาน

ผู้หญิงซื่อๆ โง่ๆ ก็มีเอาไว้หลอกเท่านั้นแหละ เธอก็แค่เกมแก้เซ็งเท่านั้น ไม่ได้มีความสำคัญอะไร
.....................................................................................................................................................................
กวินภพหันมามองหญิงสาวที่นอนเงียบๆ อยู่บนเตียงด้วยดวงตาเรียบเฉย ไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ เมื่อแต่งตัวเสร็จ ต่างจากภายในที่มันยังไม่สงบเลยแม้จะได้รับการปลดปล่อยไปแล้วก็ตาม มือเรียวใหญ่ล้วงกระเป๋าสตางค์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วหยิบธนบัตรสีเทาออกมาปึกหนึ่ง แล้วเดินไปวางเงินจำนวนนั้นลงบนโต๊ะข้างเตียงเงียบๆ ในขณะที่ชนิกานต์มองตามการกระทำนั้นของอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ

“คุณกลับเองได้มั้ย” กวินภพถามเสียงเรียบอย่างห่างเหินยิ่งนัก

“ผมมีธุระ”

“ค่ะ” ชนิกานต์ตอบเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน

“ส่วนเงินนั่น ผมให้คุณ”

“ให้ทำไมคะ ฉันไม่...” ชนิกานต์พยายามปฏิเสธ เพราะเธอไม่ได้อยากได้เงินของเขาสักนิด แต่เขาก็ชิงพูดขัดขึ้นมาซะก่อน

“เอาไปเถอะน่า” กวินภพบอกอย่างรำคาญ ทำให้คนฟังเงียบเสียงลงโดยอัตโนมัติ

“ผมไปนะ” กวินภพบอก ก่อนจะหมุนร่างจากไปอย่างรวดเร็วทิ้งให้ชนิกานต์มองตามด้วยความรู้สึกสับสน ก่อนจะเหลือบไปมองเงินที่ถูกวางทิ้งอยู่บนโต๊ะด้วยความงงงัน เธอเอื้อมมือไปคว้าเงินจำนวนนั้นมา แล้วนับดูอย่างไม่ค่อยสนใจนัก

“หมื่นหนึ่ง...ทำไมเขาให้เงินเรามากมายขนาดนี้นะ” ชนิกานต์พึมพำ แล้วเลื่อนกายลงไปที่พื้นห้องข้างๆ เตียง แต่ทันทีที่ขยับลงไปยืนข้างเตียง ก็ทำให้รับรู้ความผิดปกติของร่างกายที่เกิดขึ้นแทบจะทันที
*****************************************************************
“มาหาผมที่นี่ทำไม” กวินภพถามอย่างไม่พอใจทันที

“คือ...ทราย...” ชนิกานต์พูดอย่างตะกุกตะกักเมื่อสัมผัสได้ถึงความไม่พอใจของเขา ไม่กล้าแม้กระทั่งเงยหน้าขึ้นมองหน้าหล่อเหลาของอีกฝ่ายได้แต่ก้มมองปลายเท้าของตนเองเท่านั้น

“อย่ามาหาผมที่นี่อีก ผมไม่ชอบ” กวินภพกระแทกลมหายใจออกมาหนักๆ แล้วบอกเสียงเย็น หมุนร่างกลับเมื่อพูดจบ เตรียมจะก้าวจากไป แต่คำถามของหญิงสาวทำให้เท้าแข็งแรงภายใต้รองเท้าผ้าใบราคาแพงหยุดชะงักอยู่กับที่

“ทำไมคะ ทำไมทรายมาหาคุณที่นี่ไม่ได้คะ”

“ผมไม่ชอบ” กวินภพบอกห้วนๆ

“ได้ค่ะ...ทรายจะไม่มาหาคุณที่นี่อีก...แต่ขอทรายโทร.หาคุณได้มั้ยคะ”

“ไม่ต้องโทร.ไม่ต้องส่งข้อความ ไม่ต้องอะไรทั้งนั้นแหละ”

“ทำไมคะ...คุณไม่ว่างเหรอคะ ถ้าคุณไม่ว่าง...” ชนิกานต์พูดไม่ทันจบ ชายหนุ่มก็ขัดขึ้นซะก่อน

“ไม่เข้าใจความหมายของผมรึไง”

“เข้าใจ? เข้าใจอะไรคะ” ชนิกานต์ทวนคำพูดของเขาอย่างงงงัน

“อย่ามายุ่งกับผมอีก” กวินภพเน้นเสียงบอกให้คนฟังได้ฟังชัดๆ อย่างจงใจ

“หมายความว่าเรา...” ชนิกานต์แทบไม่ได้ยินเสียงของตนเอง หัวใจตอนนี้มันเริ่มแป้วอีกครั้ง

“หมายความว่าคุณอย่ามายุ่งวุ่นวายอะไรกับผมอีก ได้ยินชัดรึยัง” กวินภพบอกอย่างเลือดเย็น ก่อนที่หญิงสาวจะได้พูดจบด้วยซ้ำ

“เราจะเลิกกันเหรอคะ” ชนิกานต์ถามเสียงแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน หัวใจตอนนี้มันเริ่มเต้นช้าลงจนแทบหยุดเต้น รอคอยคำตอบที่กำลังจะหลุดออกจากปากสีสดของเขาอย่างใจจดใจจ่อ

“เลิก?” กวินภพเลิกคิ้วขึ้น พร้อมกับทวนคำพูดของเธออย่างหยันๆ

“เราใช้คำนั้นไม่ได้หรอก เพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกันถึงขั้นนั้น คนที่จะใช้คำนั้นได้ก็คือคนที่เคยเป็นแฟนกันเท่านั้น”

“แล้วเรื่องคืนนั้นมันไม่ได้มีความหมาย...” ชนิกานต์พยายามพูด แต่ก็พูดมันออกมาไม่จบประโยค ด้วยความสะเทือนใจเมื่อเริ่มเข้าใจความหมายในคำพูดของเขา

“น่ารำคาญจริง...ผมจะบอกความจริงให้ก็ได้ ที่ผมเข้าหาคุณก็เพราะผมกับเพื่อนพนันกันเล่นๆ เท่านั้นแหละ และตอนนี้ผมก็ชนะพนันแล้ว เรื่องทั้งหมดก็จบแค่นั้น...ทีนี้เข้าใจรึยัง ถ้าเข้าใจแล้ว ก็ไม่ต้องมาหาผมที่นี่อีก ไม่ต้องโทร.ไม่ต้องส่งข้อความหาผมอีก เข้าใจนะ ส่วนเรื่องคืนนั้น...มันไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับผมสักนิด อีกอย่างผมก็จ่ายเงินค่าตัวคุณไปแล้วไง” กวินภพพูดอย่างเลือดเย็น
****ปล. เรื่องนี้เหมาะสำหรับผู้ที่มีอายุ 18 ปีขึ้นไป โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน พระเอกร้ายมาก นางเอกโง่ ไม่ชอบแนวนี้อย่าโหลดค่ะ